Saturday, December 23, 2006

Vakantie schoonmaak

Vandaag de laatste les voor de kerstvakantie en ik HAAT vakanties. Lekker vrij en alles, maar iedereen schijnt te denken dat je dan automatisch ook vrij moet nemen van je hobbies en dat betekent dus geen trainen!

Nu is een gesloten deur voor mij geen probleem, want ik ben mooi in het bezit van een sleutel. Dus zolang ik maar een slachtoffer kan vinden en een geschikte tijd, haal ik m'n wekelijkse uurtjes wel. Alleen waarom is altijd iedereen op vakantie, feest vieren bij familie in lutjebroek of gewoon ineens retelui?!

Tot overmaat van ramp begint m'n steun en toeverlaat voor vrij trainen de laatste tijd ook tekenen van oververmoeidheid te vertonen. Zagar: de onverwoestbare spijker met drie banen, dagelijkse krachttraining, Jiu-Jitsu en een tijdrovende familie belt steeds vaker af. Wie had dat gedacht?

Gelukkig voor als ik helemaal niemand kan vinden hebben mijn ouders me tenminste nog een broertje geschonken. Pepijn is zo blij met z'n fanatieke grotere broer... NOT!

Maar het was vandaag dus ook schoonmaakdag op de sportschool.

Het is nu zo'n half jaar geleden dat Serdal en ik alle matten in de sportschool eruit trokken en de hele boel hebben schoongemaakt. Worpen als de 'mattenklopper' worden iets te realistisch als de stofpluizen uit de naden tussen de matten vliegen. We hadden samen besloten hier iets aan te doen en dachten dat wel in 1 of 2 uurtjes gedaan te hebben.

Ik vraag serieus af of er toen in de laatste 10 jaar ooit onder de matten schoongemaakt was. Het stof zat echt muurvast aan de onderkant van de matten en we zogen er hele 'Freggels' op (Richard, bedankt voor deze benaming, ik zal nooit meer op dezelfde manier meer naar stof kijken).

ZES UUR LATER hadden we een schone mat, een vuilniszak helemaal vol met samengeperste Freggels, een gebroken trekker van het schoonkrabben van de matten en een stofstuiger met een brandluchtje (we zijn op een gegeven moment maar zonder zak gaan zuigen).

Maar dat was toen...

Nu was er door Albert en met name Reinier weldegelijk voor versterkingen gezorgd. Met z'n tienen, inclusief twee leraren, een baby en een moeder, waren we in precies 55 minuten klaar. Ergens van binnen stak dat wel een beetje. Om m'n eer te redden kan ik zeggen dat Serdal en ik de vorige keer het ergste al hadden gedaan en er was deze keer ook weinig echt van de matten te krabben aan stof.

Maar aan de andere kant: als Albert toekijkt zal niemand het wagen om te niksen, maar neemt hij het voortouw, dan vliegt men pas echt!

Friday, December 22, 2006

Twee werelden komen samen

Mijn sociale leven is eigenlijk in tweeen gesplitst. De mensen waarmee ik wekelijks, soms bijna dagelijks, mee train, staan volkomen los van m'n verdere dagelijkse sociale leven. Alleen m'n broertje Pepijn, die (verplicht) ook aan Jiu-Jitsu doet, is een uitzondering.

Afgelopen avond was daarom erg bijzonder. Het plan was (dacht ik) dat ik gewoon met m'n broertjes en een paar vrienden zou gaan poolen. Maar nu hadden m'n broertje Fabian dus mensen van Jiu-Jitsu uitgenodigd. Hij had het nummer van m'n vaste trainingsmaatje Serdal opgezocht en hem in het complot betrokken. Zijn eigenschap dat z'n Nederlands hem op de handigste momenten faalt, zal vast voor wat grappige gesprekken hebben gezorgd.

Maar het was ze dus wel gelukt! Ik was hardstikke verbaasd toen Kees van Jiu-Jitsu ineens langs kwam. Ik dacht serieus even dat hij ontzettend toevallig ook met iemand had afgesproken om te gaan poolen. Maar toen Fabian wanhopig met z'n telefoon kwam, want Serdal kon het niet vinden en begreep de uitleg steeds niet, toen ging er wel een lichtje branden bij me.

Het was fantastisch om te zien hoe gemakkelijk de twee werelden met elkaar samengingen in een hele gezellige avond met vrienden. Aan edereen die aanwezig was: Heel erg bedankt!!!

Een verjaardag om te onthouden!

Thursday, December 21, 2006

De kortste dag van het jaar

Vandaag is mijn 25e verjaardag. Een mooie mijlpaal in m'n leven om een blog te beginnen. Mijn gedachten, ervaringen en vooral m’n passie: vechtsport. Dingen die ik wil onthouden en misschien anderen wel willen lezen. Als ik het hier neerzet kunnen die mensen tenminste zelf bepalen of ze het interessant vinden.

‘Age quod agis’ - doe wat je doet

Wat mij drijft is een drang om goed te zijn in de dingen die ik doe. Niet om beter te zijn dan anderen, maar om mezelf een doel te geven in het leven. Ik heb op de harde manier geleerd dat teveel ambities niet gelukkig maakt. M’n enige echt ambitie op dit moment is m’n zwarte band halen met Jiu-Jitsu, en dat zal hier wel regelmatig zijn terug te lezen.

Ik heb het voorrecht te kunnen trainen onder Albert van Mildert bij EUJJS in Utrecht. Waarschijnlijk de beste Jiu-Jitsu school van Nederland gefocused op pure zelfverdediging. Omstandigheden zijn misschien wel de meest bepalende factor als je ergens goed in wil worden en omdat de mijne erg goed zijn, verplicht ik mezelf ook alles er voor te geven.

Ik heb overigens reeds de eerste felicitaties met m’n 25e verjaardag online mogen ontvangen. Ik heb het gevoel dat dit wel eens een leuke dag kan gaan worden.

Wednesday, December 20, 2006

Elke dag op de fiets

Sommige mensen pakken voor het minste of het geringste de auto of de bus. Ik pak liever de fiets tenzij het echt niet anders kan. De vrijheid en de rust die een fiets je geeft is iets wat mij zelfs door regen en wind niet laat weerhouden naar school of Jiu-Jitsu te fietsen. Oh en het schijnt nog gezond te zijn ook.

Het is alleen jammer dat we wel mensen op de maan kunnen zetten, maar geen fiets die niet lek rijdt of binnen een paar jaar veranderd is in een barrel (ok het zal vast ook wel een beetje aan mezelf liggen, maar hoe technisch ik ook ben, ik HAAT sleutelen aan fietsen).

Ik zit op een gemiddelde week bijna 15 uur op de fiets, soms aan het discussieren of grappen makend met Pepijn, onderweg naar Jiu-Jitsu, maar meestal in m'n eentje met m'n gedachten. En dan zie je nog wel eens wat. Rare mensen, dikke botsingen, aparte vogels en grappige situaties om eens wat te noemen.

En soms zie je dingen zoals dit. Het was die zonsondergang echt ontzettend mistig, maar boven de weilanden waar ik langsfiets lag om de een of andere reden slechts een meter van dikke mist. Het was al behoorlijk donker geworden behalve boven in de lucht. Die was verder bijna onbewolkt behalve dan in de verte.

Prachtig nietwaar?

Moet ik soms een stok pakken?

Vandaag heeft Kees met glans z'n blauwe band examen afgelegd.

Er konden helaas geen zwarte en bruine banden aanwezig zijn vandaag dus hebben de andere banden extra lang hun best moeten doen bij de vrije aanval. Albert zegt wel dat hij pas echt geslaagd is als de hoge banden ook even hun tanden in Kees hebben kunnen zetten na de vakantie, maar ik betwijfel of dat nog veel uitmaakt na vandaag.

Een gevreesd onderdeel van het hogeband examen is de vrije aanval met de stok. Hierbij moet je je verdedigen tegen een aanvaller met een lichte stok van een meter lang en die mag je slaan waar hij wil. Vooral het bovenbeen is een geliefde plek.

Het been van Kees nu en het been van Serdal een half jaar geleden. Beiden dus na hun blauweband examens. Mijn been staat er helaas niet bij. Ik had te weing fotogenieke striemen, omdat ik meer afstand hield en meer afweerde (en daarbij een stok brak op zowel m'n hand als eentje op m'n knie).

Serdal en ik hadden echter te maken met Henk op ons examen. Dat is een leraar van bijna 2 meter lang. Dat in combinatie met een stok van een meter en een hele gemene grijns op z'n gezicht maakten het erg lastig om je effectief te verdedigen. En één keer raden aan wiens kant Albert dan altijd staat...

Een veelgestelde vraag sindsdien van Albert en Henk als Serdal weer eens teveel praatjes heeft is dan ook of ze er soms even een stok bij moeten pakken.

Nog gefeliciteerd met je welverdiende blauwe band Kees! Heb ik eindelijk weer een extra trainingsmaatje voor bruin.

Monday, December 18, 2006

Als ik een kleurtje roep

We hebben bij Jiu-Jitsu een heel leuk spelletje en het heet 'band afpakken'.

Het gaat als volgt: de leraar (met name Albert is er dol op), roept een kleur, en verwacht dan dat alle banden van die kleur afgepakt worden door de anderen en ingeleverd worden. Dit wordt lastiger naarmate je een hogere band hebt omdat je dan meestal met meer mensen moet knokken om je band te behouden of om andere banden af te pakken. Want dezelfde kleurtjes mogen elkaar wel helpen hun band te behouden.

De 'sterkste' kleuren zijn doorgaans oranje en zwart. Oranje omdat het meestal een grote groep is en ze dan ondertussen goed genoeg zijn om zich aardig te kunnen verweren. Zwart omdat ze die band niet voor niets hebben en dubbel zo hard vechten om niet door Albert gevraagd te worden of ze niet liever een bruine band terug willen hebben als ze hun zwart kwijt zijn. Die schande is uiteraard onverdraagbaar!

Maar het feit blijft: als er 4 of 5 man jouw band willen hebben is er maar weinig wat je kunt doen. Zodra ze je te pakken krijgen wordt je hardhandig naar de grond gewerkt. Je armen komen in een klem, je benen worden vastgezet, knieen duwen op buik, ribben of hoofd, je vingers worden losgetrokken van je band en als ze de kans krijgen dit alles terwijl je in een wurging zit. Je kan dan amper nog wat doen tegen de paar vrije handen die dan op hun gemak je band inpikken.

De meesten proberen iedereen te ontwijken en als ze eenmaal naar de grond gaan zich op te rollen en met beide handen hun band beet te houden. Anderen bijten zo hard van zich af dat ze amper naar de grond te werken zijn. En een paar zijn gewoon zo sterk, dat als ze eenmaal naar de grond gaan, ze gewoon met 1 hand hun band kunnen vasthouden en met de andere gewoon hun belagers laten afkloppen.

Maar als je band kan behouden door je belagers lang genoeg te ontwijken, af te slaan en verzet te bieden, dan krijgen ze alleen maar meer tijd van de leraar of wordt gewoon je kleur een paar keer achter elkaar geroepen. Iedereen verliest dit spelletje als het maar lang genoeg duurt, maar je leert er wel ontzettend goed mensen van je af houden.

Echter als bijvoorbeeld twee zwarte banden als Henk en Gerard even samen besluiten zonder al te veel poespas de oranje band van een hevig verzettende Pepijn af te pakken, kun je je voorstellen dat hij er niet heelhuids vanaf komt. Respect!

Maar oranje banden mogen niet klagen Als er hun kleur geroepen wordt is het niet zelden dan zij met zo'n meerderheid zijn dat ze gewoon in de tegenaanval gaan en dat ik dan bijvoorbeeld gewoon moet vechten om m'n blauwe band om te houden in plaats van andersom.

Tuesday, December 12, 2006

Alle aapjes kijken!

Zo ziet het er dus uit als je klas erachter komt dat een ex-klasgenoot een relatie met een mannelijke BN-er blijkt te hebben en er als bewijs een miniscuul fotootje op het internet schijnt te staan waar ze samen op de rode loper staan.

Ik vond het wel grappig om te horen dat hij dus dus toch homo blijkt te zijn (mannelijke balletdanser, duh!), maar de nieuwsgierigheid van m'n klasgenoten en zelfs de leraar was vele malen vermakelijker.

Sunday, December 03, 2006

Home is where you find peace, not just rest

Als je buiten de normale uren om kunt vrij trainen, heb je de gelegenheid om de mat in al haar serene schoonheid te aanschouwen. Al het bloed, zweet en tranen dat gespild is op deze mat, maken het bijna een gewijde plaats.

Ieder keer weer als ik met m'n blote voeten op die mat stap krijg ik een goed gevoel van binnen. Ontspannen en tegelijkertijd gefocused, kan ik hier alles van me afzetten en doen waar ik goed in ben.

Dit is m'n 'thuis'.

Sunday, November 26, 2006

Gekke autogekken

Ik begrijp echt niets van mannen die geilen op auto's. Voor mij is het gewoon een vervoersmiddel, handig voor grote afstanden of als je een hoop te vervoeren hebt, maar verder niet veel praktischer dan de fiets of het OV.

Ik heb nu 6 jaar m'n rijbewijs en het enige incident dat ik ooit gehad heb is toen ik nog maar net reed: De Chrysler Voyager van m'n ouders tegen een paaltje aangezet. Het had gesneeuwd, gedooid en was weer gaan vriezen, en ik reed dus stapvoets over een spekglad klinkerweggetje. En toen ik een bocht moest maken besloot de 2 ton zware auto dat hij geen zin meer had om te luisteren naar het stuur of de rem en ik gleed gewoon rechtdoor, als in slowmotion, recht op een gebroken bumper af.

Dik trauma uiteraard, maar m'n ouders, met name mijn moeder, vond het te gemakkelijk mij te gebruiken als een soort privechauffeur, dus ik heb me er wel overheen gereden daarna.

Een goede vriend van mij is wel enorm autogek, en op de een of andere manier zo'n goede karma dat hij ook echt de kans heeft gekregen om zich te vermaken. Rallycursus, eigen Audi TT gehad, wekenlang rondgereden in allerlei dure auto's tot en met een Porsche 911 Turbo. Naast hem zitten terwijl hij sprintjes trekt richting de 300km/uur op de snelweg was even tof alsof je in een achtbaan zat, maar dat was het dan ook wel weer voor mij!

Ik vind auto's als deze dan ook onbegrijpbaar. Op weg naar de sportschool rij ik steevast langs dit metallic-roze gepimpte bimbomobiel. Hij ligt vol met knuffels en andere troep maar de roze dobbelstenen aan de binnenspiegel ontbreken niet.

Iedere keer weer hoop ik een glimps op te vangen van de eigenaresse, tot nu toe tevergeefs. Echter als ik bedenk in wat voor buurt de auto staat zal het wel een authentieke Utregse Anita zijn.

Monday, November 20, 2006

Oogjes sturen de handjes

Ik ben zo ontzettend stom bezig geweest dat ik niet eens hier ga vertellen hoe het gekomen is. Het enige dat ik durf te zeggen is dat het met een mes was. Het is nu 01:00 en ik ben absoluut niet van plan dit te gaan laten hechten ook al is wel meer dan zo'n 2 milimeter diep.

Dit kan echt uren gaan duren op die Spoedeisende Hulp (wat een ironische naam nietwaar?), en na 6 uur kan het niet meer. Ik ga wel lekker slapen met een drukverband en morgen gewoon naar school, zo'n zeer doet het toch niet. De pijn komt vanavond wel als ik ga trainen.

Een uitstekende locatie voor een snee voor het afslaan bij vallen!

Sunday, November 12, 2006

Aan het einde van de regenboog

Misschien heeft Nederland niet altijd het lekkerste weer, maar we hebben wel af en toe heel mooi weer. Toen ik wegging van huis op weg naar de sportschool voor een zondagmiddagje vrij trainen, regende het lichtjes. Toen ik na 5 minuten over deze weg reed was de regen weg, zonnetje in de rug en een enorme regenboog aan de overkant.

En dan bedoel ik echt zo'n zeldzame 'van horizon tot horizon' regenboog. Zo groot dat ik drie foto's nodig had om hem er helemaal op te krijgen. Waarom heb ik niet alle drie die foto's hier dan staan? Waarom heb ik uberhaupt een regenboog op m'n blog staan? Zo bijzonder zijn ze tenslotte nu ook weer niet.

Denk even terug aan 'op weg naar de sportschool'...

Het is namelijk echt verschrikkelijk ironisch dat zowel die regenboog, die weg, als mijn reis alledrie op dezelfde plaats eindigden. Die dag stond er namelijk geen pot met goud aan het einde van de regenboog maar een vloekende jongen met een lekke band die een vijftal mensen aan het afbellen was, omdat hij ook nog eens z'n portomonnee met OV thuis had laten liggen.

Monday, November 06, 2006

Het eenzame fietsje

Tegenstrijdige karaktereigenschappen en tegelijkertijd erg brede interesses maken het mij moeilijk om 'likeminded souls' te vinden.

Op school ben ik een eenling door mijn harde, ongevoelige en gedreven vechtsport kant. Echter voor de mensen waar ik mee train, die dit wel herkennen, heb ik vaak weer teveel interesses op het intellectuele vlak. En de mensen die dan wel deze interesses delen, zijn me vaak weer niet vrijdenkend, uitdagend en wild genoeg.

Verder kan ik vriendelijk, meegaand, gevoelig en nieuwsgierig zijn, maar tegelijkertijd ook bot, confronterend, pragmatisch en onverschillig.

De meeste mensen kunnen worden ingedeeld aan de hand van gelijkende karakters en gedeelde interesses. Orwell had kunnen zeggen: "Alle mensen zijn uniek, maar sommigen zijn meer uniek dan anderen." Want hoe beter je bij meerdere, verschillende groepen past, hoe minder je ook maar bij een enkele thuis hoort.

Iedereen wil uniek zijn, net zoals alle andere mensen. Maar ze zien dan vaak niet in dat wanneer je waarlijk je eigen, unieke richting in de wereld bewandelt, dit een eenzame weg is. Andere wegen kunnen de jouwe kruisen, soms lopen ze een stukje samen, maar ze zijn nooit hetzelfde.

Mijn weg is er eentje waar ik niet vanaf kan wijken, maar had best wel wat meer reisgenootschap willen hebben. Uniek ben je echter niet met z'n meerderen.

Thursday, November 02, 2006

Kat en hond

Dave heeft twee nieuwe katten en ik moet eerlijk bekennen dat afgezien een zekere mate van "oh wat schattig", voel ik me er verder niet echt door aangetrokken (en dat heeft niets te maken met het feit dat ze Jack & Jill heten).

Katten zijn vaak grappig, soms aanhankelijk, maar nooit datgene wat honden hebben. Ik kan m'n vinger er niet opleggen, maar wanneer een hond kan kwispelen van blijdschap, kan een kat alleen maar snorren van gelukzaligheid. En dat verschil is een voorbeeld van dat ongrijpbare cruciale verschil waarom ik meer een hondenpersoon ben.

Al hebben katten mij ook iets teveel scherpe uiteinden.

Wednesday, October 18, 2006

Bloed is goed

"Is dat jouw bloed?"

Als je mouw, je broek of andere delen van je judopak onder het bloed zitten, is dat steevast de vraag die je je trainingsmaatjes te horen krijgt. Nieuwelingen reageren altijd nogal jankerig op bloed, meteen op zoek naar pleisters en hysterisch op zoek of ze dan misschien zelf ergens op liggen.

Als je meer ervaren bent, is bloed op je pak iets waar je eigenlijk alleen maar trots op kan zijn (tenzij het op de mat begint te druppelen, dan wordt het wel tijd voor wat wc-papier en een pleister).

Het leukst zijn echter al die kleine bloedvlekjes op je mouwen die komen van het lostrekken van je pak zodat de ander z'n knokkels en nagelriemen schuurt (of zelfs nagels scheurt als het een onverzorgde eikel is). Een reden waarom we bijna allemaal houden van die dikke stugge judopakken en gewoon onderdeel van de kleine plagerijtjes die erbij horen.

Iedereen die niet zelf aan Jiu-Jitsu doet zal het waarschijnlijk niet begrijpen en het verontwaardigd afkeuren. Echter het heeft zelfs een toegevoegde praktische waarde: je ziet het zo wanneer mensen hun pak niet vaak genoeg wassen.

Saturday, September 16, 2006

Als je maar mooi vecht

Zoals wel verwacht was, heb ik vandaag m'n titel als Clubkampioen Lichte Senioren EUJJS weten te prolongeren. Een beetje jammer dat iemand als ik de Judoka's een lesje vechten kan geven in een sportschool die de naam van Anton Geesink draagt.

Ik stond daar niet in m'n bruine Judoband maar m'n blauwe Jiu-Jitsu band te vechten. Iets wat uiteraard leidde tot onderling geplaag tussen Jiu-Jitsu leraar Albert en Judo leraar Reinier. Maar ook al doe ik sinds m'n 5e al aan Judo, het is vooral het Jiu-Jitsu dat mij de vechter maakt die ik ben.

Het is dan ook niet de prijs voor 1e plaats die voor mij waarde heeft. Ik weet heel goed dat er zat betere Judoka's zijn in mijn gewichtsklasse, helaas alleen niet op onze club. Maar waar ik wel een goed gevoel van krijg is de stijlprijs die er naast staat. Ik kreeg van een paar toeschouwers te horen dat het wel leek alsof ik met m'n handen in m'n zakken stond te vechten. Althans, totdat ik m'n kans zag, want dan was het gevecht afgelopen voor iedereen er erg in had. En op de grond had niemand een antwoord op de agressieve en listige vechtstijl wat voor Jiu-Jitsu gewoon is.

Ik kreeg niet die stijlprijs omdat mijn Judo zo mooi was. Ik kreeg hem eerder omdat ik met Jiu-Jitsu zo opviel tussen de rest.

Tuesday, September 12, 2006

Eeuwig dromen

Het gevoel dat je eigenlijk voor de rest van je leven in die heerlijke halfslaap zou willen vertoeven? Het randje tussen wakker zijn met alle zorgen, lasten en plichten, en de diepe slaap waarin weer juist helemaal niets meer te beleven valt.

Fantaseren, nadenken, piekeren, dagdromen met je ogen dicht. Ik zou wel eeuwig willen dromen, al is het alleen maar omdat zodra ik m'n ogen open doe, ik bijna alles weet vergeten ben. Dromen over mezelf, anderen, het verleden, de wereld, de toekomst...

Ik herinner mijn dromen jammer genoeg bijna alleen maar als onmogelijke, onlogische déjà-vu momenten in het dagelijks leven. Gebeurtenissen die ik alleen maar gedroomd kan hebben.

Monday, September 04, 2006

Fysiotherapie

De meesten mensen kijken je maar raar aan als je vertelt dat je in het 5e van gymnasium van school ging om een jaar later MBO elektrotechniek te gaan doen. Zeker als daarna volgt dat je na je propedeuse HBO elektrotechniek toch maar besloot fysiotherapie te gaan doen.

Ik ging van het gymnasium omdat ik niet wist wat ik wilde doen en er niet tegenkon dat ik daarom maar teveel wilde. Ik ben fysiotherapie gaan doen omdat ik nu wél weet wat ik wil: Jiu-Jitsu en ik iets interessants moest vinden wat daarbij het best aansloot.

Mijn broertje kampte met bijna hetzelfde probleem en deed die studie alweer een tijdje bij de particuliere hogeschool Thim van der Laan in Nieuwegein. De verhalen die ik te horen kreeg waren zo positief dat ik besloot hem maar te volgen.

En nu is het zover. Hopelijk wordt dit wat, want het is waarschijnlijk m'n laatste kans op een fatsoenlijke studie. Ik denk dat het ook gewoon belangrijk voor mezelf is dat ik nu eens wel een keertje m'n weg kan vinden.

Deze studie heeft in ieder geval z'n pluspunten: ik kan er gratis krachttraining doen, gratis fysiotherapeutische behandelingen en ik denk dat alles me behoorlijk goed ligt. Nadeel: m'n hele stufi gaat per maand op aan schoolgeld, dus voorlopig zit ik nog thuis.

Maar ik leer nu wel goed masseren, want iedereen vraagt dat.

Wednesday, August 30, 2006

Een laatste duik

Niet meer mensen waarschuwen dat ze niet mogen duiken, rennen, op het eilandje klimmen, in de glijbaan stilzitten, van de brug springen, op het afdekzijlrek staan, blijven springen op de duikplank, zonder zwembandjes peutertjes laten zwemmen, stoelen mee naar buiten nemen en meiden mensen lastig vallen.

Niet meer de vieze geur van heavy duty schoonmaak chemicaliën, schone vloeren nog schoner maken, onverwijderbare kalkaanslag toch maar weer schrobben, met kapotte trekkers de de vloeren droogtrekken tot je een ons weegt, vetrandjes schrobben in het water, bodemvuil opzuigen met de slome stofzuiger robot, de tribunes uitmesten, de lockerdeurtjes dichtdoen, het gevonden voorwerpenhok opruimen, de kledinghaken verzamelen en water meten.

Niet meer buiten in het zonnetje op je gemakje beetje vegen, na bijna elk half uur een kwartier extra pauze in het zonnetje, op je gemak verveeld naar mensen kijken, gratis fitness en zwemmen, op oproepbasis wanneer je maar wil werken voor een ontzettend goed uurloon en vervelende mocrootjes uit het zwembad gooien.

Den Hommel, het is voorbij, ik ben ontslagen. Net zoals vele oproepkrachten met mij, vervangen voor vaste krachten die zo idioot zijn om in dit zwembad 40 uur per week te willen werken.

Thursday, August 24, 2006

Een pak met een kleurtje

"Weet je wat het mooie is van zo'n zwart pak? Dan zien ze pas op het laatste moment dat je een zwarte band hebt!"

Tuurlijk Zagar! Wat je eigenlijk gewoon probeert te zeggen is dat al je pakken vies zijn en je je vrouw waarschijnlijk weer te veel hebt lopen jennen zodat ze het zaakje nog niet gewassen heeft. Daarom zit je nu met een zwart pak opgescheept dat je nog over hebt van een blauwe maandag Hapkido, lang geleden.

Het is bij ons absoluut geen regel zoals bij sommige scholen dat je een bepaald kleur pak MOET hebben. Het is alleen dat je niet echt wilt opvallen tussen de andere witte pakken. JP heeft toen hij op vakantie naar Brazilie was geweest, een blauw Braziliaans Jiu-Jitsu pak meegenomen.

En dat heeft hij geweten...

Het werkte als een soort rode doek voor een stier tijdens de warming up. Het was JP die slachtoffer was bij voordoen, JP die alles even dubbel mocht doen bij de warming up, JP die altijd onderop of in het midden stond de klos te wezen. Een als Albert de kleur 'blauw' riep wilde hij niet meer een band afgepakt hebben maar dat pak.

Na zo'n twee weken van 'extra aandacht' zonder opgeven of zelfs maar klagen denk ik dat Albert vond dat hij het wel verdiend had om dat blauwe pak verder te mogen dragen, want hij draagt het nog steeds regelmatig en er kraait geen haan naar.

Respect dat hij het gewoon heeft volgehouden!


Edit: Laatst kwam Samuel ook ineens met een blauw/wit wisselpak voor Judowedstrijden. Hij had het slimme idee om het met de blauwe kant buiten te dragen en dat is hem komen te staan op een halve les grondvechten met Albert zelf. Hij is zo ontzettend in de knoop gelegd met z'n eigen pak, dat hij het daarna maar gewoon met de witte kant buiten gaan dragen. Lang heeft hij er niet van kunnen genieten: z'n auto was opgengebroken en de dieven hebben hem zelfs van z'n judopak verlost.

Tuesday, August 22, 2006

Fotoverhaal

Een reden dat ik deze blog heb is, omdat ik de dingen die ik meemaak en tegenkom graag wil onthouden, en veel daarvan leg ik vast met foto's. Ik ben absoluut geen fatsoenlijke fotograaf, en m'n aparatuur is ook verre van optimaal: een brakke Sony Ercisson K750i

Gelukkig kan ik nog enigzins met photoshop overweg om te verhullen dat het zo'n slechte camera is (veel megapixels zijn een maar een matige compensatie voor zo'n miniscule lens). Misschien dat ik ooit nog een betere fotocamera koop, maar tot die tijd zal dit maar moeten volstaan.

Foto's zijn tenslotte slechts de momentopnames van een verhaal.

Thursday, August 17, 2006

Kindervakantieweek 2006

Vijf dagen lang met een groep van zo'n 30 kids hutten bouwen, spelletjes spelen, ravotten en gewoon lachen gieren en brullen. Teveel om om te vertellen, dus ik hou het maar bij een paar van mijn foto's met bijbehorende onderschriften.


Iedereen hard aan het werk


Mijn huttenbouwers


Want een zwart dak dat kan niet


Fabian, populair als altijd


Shit, wat zijn het er veel!


Gekke meiden...


Beste groep = beste vlag!


Dave en ik met onze 'kids'


"Ja wie moest er nog naar de wc?!"


Staat op m'n verlanglijstje


Extra paardenkracht


En hij draait nog ook!


Luierlopen


Vissen vangen in een waterballet


Beetje toneel spelen is ook leuk


Dave, schiet's op man!


DE STORMBAAN!!!


Altijd leuk die modder

En hier nog drie van een paar mooie momenten van deze week:


Fabian weer met een briljant kostuum


"Tobias..."


Dropveter-eter

Tot volgend jaar!

Saturday, July 29, 2006

Maar ik rook niet!

Voor mensen die me in het echt kennen, schreeuwt het volgende plaatje mijn naam.

De rest zal me maar gewoon beter moeten leren kennen voor het antwoord, ik zeg niks!

Friday, July 28, 2006

Bramen plukken: lachen!

Bijna iedere dag deze zomer fietste ik er weer langs: de enorme bramenstruiken naast de brug over het Amsterdams Rijnkanaal. Iedere dag weer de zwart/rood ratio inschattend afvragen of er al lekkere bramen te plukken waren.

Tot ik er een keer weer eens langsfietste met mijn bramen-minnende broertje. Geen tak te hoog, geen doorn te scherp en brandnetel te pijnlijk. Hij moest en zou iedere rijpe braam hebben die hij kon vinden. Ik hoefde ze alleen maar aan te wijzen en een bescheiden vindersloon te vragen en ik kreeg er al zat.

Het leek me ook wel leuk voor een foto met een paar van de grootste bramen die we gevonden hadden. Het leek Pepijn echter wel leuk als ik voor de verandering ook eens zou lachen op een foto. Nu zijn er maar weinig mensen wiens humor op mij zo aanstekelijk werken als dat van m'n kleinste broertje, en het koste hem maar een paar rare gezichten of hij kreeg die zeldzame en stomme lach van mij vastgelegd voor het vermaak van anderen.

Maar wraak was zoet, of eigenlijk juist niet: Het had deze zomer te weinig geregend waardoor de bramen met alle zon wel gerijpt waren, maar maar tegelijkertijd een erg bittere nasmaak achterlieten. Pepijn had er zoveel op dat hij er nog de hele dag last van had en de rest van de zomer bijna geen enkel exemplaar meer van z'n lievelingsvrucht genuttigd heeft.

Zijn je nagels geknipt?

Handig dat praktische noodzaak leiden tot een hoge persoonlijke hygiëne: Ik douche meer dan 15 keer per week, knip 2 keer per week m'n nagels en elke 2/3 weken gaat er een tondeuse over m'n hoofd.

Douchen 's ochtends om wakker te worden, na elke training en soms zelfs om gewoon even m'n gedachten te verzetten.

Weinig mensen die mijn gebrek aan kapsel kunnen waarderen, maar ik loop liever 's winters met een muts, dan de hele dag met een pot gel. En niemand die er aan kan trekken.

En korte nagels zijn niet alleen zodat je anderen niet krabt (paar leuke lidtekens op m'n neus daardoor), maar vooral zodat als iemand ineens z'n mouw lostrekt van z'n judopak je nagels niet blijven hangen in de ruwe stof.

Alleen nog dagelijks scheren... dat wil nog niet zo lukken...

Wednesday, July 26, 2006

Stranddagje

Heleen

Na anderhalve maand chatten, kwam je gezellig met me mee
Treinreis, manicure, strandstoel delen en kopje onder in de zee
Tuinrok en roze blouse: het was een super stranddag voor ons twee

Knuffelen en stoeien in de zon op het droge of in de zee erg koud,
Niet echt reanimatie want met de tong erbij is dat gewoon fout.
We klikten steeds beter, maar zoenen bleef wel de hele dag erg zout.

Beste stranddagje ooit!

Thursday, July 20, 2006

Bloedlip Bas

Jiu-Jitsu is al een harde sport, maar bij EUJJS gaat daar nog een schepje bovenop. Dat maakt het erg zwaar voor vrouwen, en oudere mannen om er volop in te gaan. Natuurlijk wordt er altijd rekening mee gehouden dat ze nu eenmaal minder kunnen, maar ze zullen altijd gepusht worden net voorbij wat ze kunnen. En dat is zwaar en gaat hoe dan ook met blessures gepaard.

Daarom is deze man zo bijzonder.

Als je zo dichtbij de 60 komt, is het vanzelfsprekend dat je niet meer zo hard mee kan doen als iemand van 25. Echter hij gaat nog altijd zo ver als hij maar kan, is regelmatig geblesseerd en komt er iedere keer weer gewoon bovenop. Gebroken tenen, gekneusde schouders en zelfs een bloedlip af en toe, het houd hem niet tegen (zijn meeste blessures worden overigens gewoon door z'n vaste trainingsmaatje Adri veroorzaakt).

En dat is maar goed ook, door zijn ervaring is hij niet alleen een kei in het technische grondwerk, maar hij is ook heel goed om anderen hun fouten in hun techniek in te laten zien door gewoon lastig tegen te werken. En dat is hoe je het beste en meest realistisch je technieken leert.

We hopen allemaal dat je het nog lang volhoudt, er is nog veel dat wij jonkies van je kunnen leren.

Tuesday, July 11, 2006

Je leven bij het vuilnis zetten

Vandaag was de laatste 'leeghaal' dag bij m'n grootouders. Alles wat nu zo'n beetje nog niet weg was, werd weggegeven of weggegooid. Nu is het geval dat m'n oma absoluut niets kan weggooien, in tegenstelling tot m'n opa die er heel pragmatisch in is en er niet de minste moeite mee heeft.

We hadden het zo geregeld dat m'n moeder m'n oma zou gaan afleiden, terwijl ik m'n opa zou helpen met buiten haar zicht alle troep in vuilniszakken te proppen.

Ik zag om eerlijk te zijn best wel op tegen vandaag. Absoluut geen behoefte om tussen m'n opa en oma te komen die vaak als kat en hond elkaar het leven zuur maken, zeker in dit soort kwesties.

M'n moeder was echter goed bezig in het weghouden van m'n oma, en ik heb me echt rot gelachen over opmerkingen als "Wie heeft er nou in godsnaam 1000 knijpers/15 flessen Glorix/47 afwasborstels nodig?!" en de vele grappige anecdotes over 'vroegah'.

Maar één ding vond ik wel heel treurig. Het waren niet alleen maar door de jaren verzamelde, overbodige prullaria en troep die weg ging. Het waren ook dierbare dingen, waar gewoon te weinig ruimte voor was in hun nieuwe woning. Of dingen ooit aangeschaft, nooit gebruikt en nu zo goed als nieuw weggegooid, vaak nog in verpakking en wel.

Terwijl je je leven daar bij het vuilnis staat te zetten, wordt je keihard geconfronteerd met vooral de dingen die je nagelaten hebt te doen en je nu nooit meer de kans voor zult krijgen. Samen met nostalgische herinneringen over wat 'was' en niet meer 'is'.

Het zet je wel aan het denken over op zo'n manier oud worden dat er aan het einde gewoon niks meer weg te gooien is. Misschien dat dat vervelende gevoel dan ook weg blijft.

Monday, July 10, 2006

Have to put another 'X' on my T-shirt!

Als Zagar niet mensen in de zeik loopt te nemen (met name JW is een geliefd slachtoffer) of oude anekdotes voor de honderste keer verteld (en ze blijven leuk!), dan is hij óf aan het klieren, óf hard aan het trainen terwijl hij dingen schreeuwt als "Ben je al begonnen? Ik voel niks!", "Ik vraag maar 5% inzet, dat is alles!" of "Ik bel straks Albert even, jij wilde examen doen?!".

Altijd lachen, gieren en brullen met hem. Al helemaal als iedereen doorheeft dat hij een streek gaat uithalen, iedereen, behalve het slachtoffer. Shampoo, onderbroeken, fietsen en met name handoeken zijn niet veilig bij hem.

En als hij weer eens heeft laten zien sterker en harder te zijn dan iedereen roept hij vaak "Have to put another X on my T-shirt" in navolging van een of andere bodybuilder die niet meer in z'n T-shirt past.

Dus Serdal en ik hebben hem een XXXL judojas gegeven, omdat hij altijd zo loopt te zeuren dat z'n huidige pakken altijd maar zo krimpen en te klein worden.