Een laatste duik

Niet meer mensen waarschuwen dat ze niet mogen duiken, rennen, op het eilandje klimmen, in de glijbaan stilzitten, van de brug springen, op het afdekzijlrek staan, blijven springen op de duikplank, zonder zwembandjes peutertjes laten zwemmen, stoelen mee naar buiten nemen en meiden mensen lastig vallen.

Niet meer de vieze geur van heavy duty schoonmaak chemicaliën, schone vloeren nog schoner maken, onverwijderbare kalkaanslag toch maar weer schrobben, met kapotte trekkers de de vloeren droogtrekken tot je een ons weegt, vetrandjes schrobben in het water, bodemvuil opzuigen met de slome stofzuiger robot, de tribunes uitmesten, de lockerdeurtjes dichtdoen, het gevonden voorwerpenhok opruimen, de kledinghaken verzamelen en water meten.

Niet meer buiten in het zonnetje op je gemakje beetje vegen, na bijna elk half uur een kwartier extra pauze in het zonnetje, op je gemak verveeld naar mensen kijken, gratis fitness en zwemmen, op oproepbasis wanneer je maar wil werken voor een ontzettend goed uurloon en vervelende mocrootjes uit het zwembad gooien.

Den Hommel, het is voorbij, ik ben ontslagen. Net zoals vele oproepkrachten met mij, vervangen voor vaste krachten die zo idioot zijn om in dit zwembad 40 uur per week te willen werken.