Je leven bij het vuilnis zetten

Vandaag was de laatste 'leeghaal' dag bij m'n grootouders. Alles wat nu zo'n beetje nog niet weg was, werd weggegeven of weggegooid. Nu is het geval dat m'n oma absoluut niets kan weggooien, in tegenstelling tot m'n opa die er heel pragmatisch in is en er niet de minste moeite mee heeft.

We hadden het zo geregeld dat m'n moeder m'n oma zou gaan afleiden, terwijl ik m'n opa zou helpen met buiten haar zicht alle troep in vuilniszakken te proppen.

Ik zag om eerlijk te zijn best wel op tegen vandaag. Absoluut geen behoefte om tussen m'n opa en oma te komen die vaak als kat en hond elkaar het leven zuur maken, zeker in dit soort kwesties.

M'n moeder was echter goed bezig in het weghouden van m'n oma, en ik heb me echt rot gelachen over opmerkingen als "Wie heeft er nou in godsnaam 1000 knijpers/15 flessen Glorix/47 afwasborstels nodig?!" en de vele grappige anecdotes over 'vroegah'.

Maar één ding vond ik wel heel treurig. Het waren niet alleen maar door de jaren verzamelde, overbodige prullaria en troep die weg ging. Het waren ook dierbare dingen, waar gewoon te weinig ruimte voor was in hun nieuwe woning. Of dingen ooit aangeschaft, nooit gebruikt en nu zo goed als nieuw weggegooid, vaak nog in verpakking en wel.

Terwijl je je leven daar bij het vuilnis staat te zetten, wordt je keihard geconfronteerd met vooral de dingen die je nagelaten hebt te doen en je nu nooit meer de kans voor zult krijgen. Samen met nostalgische herinneringen over wat 'was' en niet meer 'is'.

Het zet je wel aan het denken over op zo'n manier oud worden dat er aan het einde gewoon niks meer weg te gooien is. Misschien dat dat vervelende gevoel dan ook weg blijft.