Effe Efteling

Mijn vader werkt voor een detacheringsbureau voor workaholics. En kennelijk wordt er zoveel geld verdiend met dat soort mensen dat het geen probleem is om de werknemers met hun gezinnen naar de Efteling te sturen (1100 man en dan waren dit maar een páár van hun afdelingen).

Eigen ingang, gratis welkomsthapjes (doughnuts!), een leuk theaterstuk over Ti-ta-tovenaar en consumptiebonnen: een goed begin van een erg zonnig dagje pretpark! Ik, Fabian en Pepijn scheidden ons daarna af van pa&ma en gingen op zoek naar vermaak!

Overigens was de nieuwste attractie van de Efteling, De Vliegende Hollander, wel een flinke teleurstelling. Meer dan 45 minuten wachten voor een ritje van 45 seconden. De 20 miljoen die het allemaal gekost heeft zit kennelijk vooral in de vormgeving, want die is wel prachtig (maar NIET waarom mensen hier in de rij gaan staan!).

Teveel gedaan om te vertellen, maar het was lachen, gieren en brullen zoals te verwachten van de Rietveld broertjes samen.

Sluit ik af met de verplichte Holle Bolle Gijs foto van de Efteling.

Paasontbijt bij de IKEA

Ontbijten met de familie en opa&oma op Tweede Paasdag... bij de IKEA! Kennelijk een minder raar idee dan het klinkt, want we waren zeker niet de enigen. Het was zelfs behoorlijk druk!

Maar misschien kwam dat vooral omdat je onbeperkt bolletjes, croissants, sapjes, vruchtenbowl en ander uitstekend 'ik-ben-al-2-uur-wakker-en-heb-nu-echt-honger!' voedsel kon blijven laden. Voor de ochtend alcoholisten was er zelfs overvloedig (goedkope) champagne aanwezig!

Wat buffetten betreft zijn ook de Rietveldjes doodnormale Hollanders en kunnen we op dit soort momenten heel wat meer dan 6 euro per persoon wegkrijgen (zeker ik en Pepijn).

Maar het was gezellig, de kwaliteit van het eten was goed te doen (en zeker de kwantiteit!), en daarna even het eten wat laten zakken met een rondje door de winkel zelf. En dan zie je ook wel weer duidelijk waarom dit georganiseerd werd door de IKEA: wat de meeste mensen wegschransten in het restaurant, gaven ze met gemak wel weer uit op hun weg naar de uitgang!

Zo zijn Hollanders dan ook wel weer...

Ik ben een lompe hark!

Een blessure bij iemand anders veroorzaken is bijna net zo vervelend als er zelf eentje oplopen. En wanneer je gewend bent voluit te kunnen gaan met je vaste trainingspartners, dan loop je het risico te hard te gaan met andere leerlingen die dat niet gewend zijn.

Vanavond trainde ik dus met Ties: één van de beste lagere banden en erg plezierig om mee te trainen. Maar hij mist gewoon nog de ervaring, reflexen en hardheid om zich te beschermen tegen het geweld waarmee de hoge banden met elkaar omspringen.

Na een paar potjes tegen elkaar gestoeid te hebben (hij wist het me nog aardig moelijk te maken), moest iedereen met hun partner in hoog tempo elkaar om de beurt werpen onder toeziend oog van Albert, naar wiens zin iedereen weer veel te langzaam ging.

En toen maakte ik dus, vermoeid en nog vol adrenaline van het stoeien, de ontzettend stomme fout de bovenstaande worp te doen (kata guruma), maar dan mét extra doorzakken naar een knie aan het einde voor extra effect: één van de hardste worpen in Jiu-Jitsu.

Stom! Stom! Stom! Tobias, jij lompe hark!

Ik betwijfel of Ties die ooit al eens gevallen had, en zeker niet op de slordige manier zoals ik hem deed, vermoeid als ik was. Ik gaf hem te veel vaart en te weinig rotatie en ruimte om netjes neer te komen. Resultaat: nog ondersteboven vol op je schouder kletteren.

En omdat z'n schouder vervolgens duidelijk verkeerd zat en hij nogal bleekjes en misselijk begon te worden, resulteerde dit dus een snelle lift van Abdel naar de spoedeisende hulp van het Ouderijn Ziekenhuis.

Na de training ben ik er ook heen gefietst met zijn fiets op sleeptouw, om de schade op te nemen en te proberen iets aan dat schuldgevoel te doen. Maar dan moest ik wel eerst voorbij de receptie komen:

• Ik: "Hallo, ik ben op zoek naar een vriend van me die hier net is binnengebracht met een ontwrichtte schouder?"
  

• Receptie: "Ja die is binnen en wordt nu behandeld. Wilt u hem zien?"

• Ik: "Ja graag, ik ben namelijk degene die dus z'n schouder ontwricht heeft."

• Receptie: "Weet u wel zeker dat je dan naar binnen wilt dan?"

• Ik: "Oh, ik denk dat ik hem nu wel aankan hoor!"

Na Ties ondergevraagd te hebben (de artsen hadden kennelijk koffiepauze), bleek hij dus een luxatie (ontwrichting) te hebben gehad van het AC-gewricht. Het was verder niet duidelijk of de ligamenten ingescheurd waren of slechts uitgerekt.

Wél is duidelijk was dat hij voorlopig is uitgeschakeld: in ieder geval 3 weken rust in een mitella en wie weet wat de Orthopeed allemaal wel niet van plan is. Overigens mazzel dat ik er was, want anders had de verpleger Ties afgescheept met zo'n waardeloze doek mitella in plaats van de ergonomische, op maat verstelbare mitella die ze kennelijk ook hadden. Moet je eens voorstellen om drie weken met een theedoek te lopen!

Gelukkig kon hij nog gewoon lachen om het hele gebeuren wilde hij ook nog wel even op een passende wijze poseren.

Na (door mij) aangekleed te zijn, moest hij natuurlijk nog wel even expres z'n huisgenoten uit hun slaap/vrijpartijen bellen om ze te waarschuwen voor het feit dat ze nu samenwonen met een zwaar invalide die nu zelfs hulp nodig heeft met plassen. Haha!

Maar nu wel een goeie zondagsganger kwijt, is Albert flink pissig op me en ga ik dit nog heel lang horen in de kleedkamers. Het is echter allemaal niets vergeleken met de ellende die ik dus weer eens veroorzaakt heb (en dat terwijl ik ook al een keertje z'n enkel geblesseerd heb).

Mea Culpa! Shit!

Vaarwel Dribbel

Je wilde niet meer spelen, niet meer knuffelen, zelfs niet meer eten.
Je lichaam was moe, z'n tijd en doel bereikt, compleet versleten.

Vroeger zo vrolijk, enthousiast en je was altijd bezig en actief.
Nu doof en blind maar nog altijd ontzettend aanhankelijk en lief.

Eenzaamheid, asiel, geboken poot: helaas een traumatische start.
Maar gelukkig daarna een nieuw gezin met wél voor jou een hart.

En liep je vroeger andere honden nog bang grommend vlug voorbij.
Onze Rocky leerde je vertrouwen en met Loekie speelde je zelfs blij.

Stokken verslepen en onze benen knuffelen: je favoriete bezigheid.
Blaffend meerennen en soms iedereen ver vooruit maar nooit kwijt.

Echter nu ga je heen, na 16 jaren, de meeste als onze trouwe hond.
Resten ons nu de herinneringen aan de liefde die je schonk en vond.

Vaarwel Dribbel

Strak en sexy

Ik weet best dat ik de spieren heb voor strakke shirtjes in het dagelijks leven, het ontbreekt mij echter aan de juiste attitude. Echter bij MMA ontkom je er niet aan: 'rashguards'

Afkomstig uit de surfwereld om je borsthaartjes te beschermen tegen de schurende bovenkant van je surfboard, kwam men erachter dat deze ook wel erg handig waren voor 'grappling' wat dus ook in het MMA zit. Geen schuurplekken van de mat, geen zweetvlekken in je T-shirt en niets om beet te pakken!

Het is wel weer jammer dat het er flink wat commercie-gieren rond het hele MMA wereldje cirkelen: je betaalt zo'n 50 euro voor zo'n shirt en dan loop je verdomme nog rond als een wandelend reclamebord!

Toch een beetje balgevoel

De trainingsbal is en van de coolste werktuigen van een fysiotherapeut. En hoewel bijna iedereen het vooral als speelgoed ziet om op te zitten of tegen aan te schoppen, is het voor de fysio een belangrijker hulpmiddel dan bijvoorbeeld die massages waar iedereen altijd meteen aan denkt en om vraagt.

Het is ook wel een prachtige uitvinding: het kost bijna niets en je kunt er talloze (functionele!) oefeningen mee doen, zeker wanneer gecombineerd met wat haltertjes. Tel Sell is er niets bij!

En daarnaast is het oppompen van gevaarte ook een hele workout op zich, want de bijgeleverde pomp behoort, zoals te verwachten was, tot de categorie "Oh, wat schattig!".

De diameter van de bal is ongeveer 65cm dus r = 32,5
De inhoud van de bal = 4/3 * π * 32,5^3 ≈ 143793cm³ ≈ 144 liter

De gemiddelde inhoud van de pomp is 250 ml
(vastgesteld tijdens een waterballet met een maatbeker)

144 liter / 250 ml = 576 keer pompen
1 keer pompen duurt ongeveer 1 seconde (traag rotding!)
576 * 1 seconde ≈ 10 minuten

Grappig sommetje maar helaas komt het niet eens in de buurt van hoe lang het werkelijk duurde en wel om de volgende redenen:

• de lucht in de bal staat onder druk dus moet er meer dan slechts 576 keer pompen aan lucht in zitten
  

• het opzoeken in de handleiding of er een manier is om uit te controleren of de spanning goed is (deze staat echter alleen maar vol met mogelijke oefeningen, belachelijke trainigsschema's en een hele hoop waarschuwingen en disclaimers, dit alles in 8 verschillende talen)

• vervolgens maar gewoon telkens op de bal gaan zitten en beetje stuiteren (wat wel leuk is om te doen) om te kijken of deze nog harder mag (totdat deze weer te hard is en er wat lucht uit moet)

Het heeft wel iets ironisch: ik heb helemaal niets met balsporten en vind tegelijkertijd deze bal een van de fijnste dingen om mee te trainen (m'n broertjes vinden het ook prachtig maar dan meer om keihard door m'n kamer te schoppen).

The best unedited fight sequence ever

Niet iedereen, maar ik denk dat de meeste lezers het volgende stukje film wel kunnen waarderen. Al is het alleen al om hoe ontzettend moeilijk dit moet zijn geweest om te filmen, maar het je nu wel bijna het gevoel geeft er gewoon bij te zijn.

Tony Jaa in "The Protector":

Teveel hooi op je vork

Als iemand goed kan leren betekent dat die persoon weinig moeite heeft om lesstof te doorgronden en te onthouden. Maar dan moet die persoon er natuurlijk wel zijn wanneer deze uitgelegd wordt.

Dan moet je dus niet met een fikse hoofdpijn van de klappen van je trainingsmaatjes, of vette spierpijn nog steeds van de krachttraining twee dagen eerder, thuis in bed liggen. En 15 uur sporten en 15 uur reistijd naast school, maakt het er ook niet gemakkelijker op.

Zoveel te doen, zoveel te leren, zoveel te oefenen, zo weinig tijd!

Ik ben daarom dus deze week teruggestapt van het driejarige traject naar het vierjarige. Fantastisch toch, dat dit gewoon zonder enige problemen mogelijk is op het dure particuliere onderwijs! Grappig, hoe geld een hoop dingen een stuk gesmeerder kan laten gaan!

Het is gelukkig een klein schooltje dus ik zal m'n oude klasgenoten amper hoeven te missen, en het lijkt erop dat ik er een hoop leuke nieuwe voor terug krijg en een jaar langer om ze te leren kennen.

Onrust in Ondiep

Wat gebeurt er wanneer je een politie agent bedreigt met een mes? Juist! Dan loop je terecht risico op een kogel in je donder! En ieder lieveheersbeestje dat nu gaat janken dat hij hem best in z'n been had kunnen schieten: probeer het maar eens, in het donker, adrenaline gierend door je lichaam met een bewegend doelwit.

Als die Rinie Mulder gewoon het mes had laten vallen en het waarschuwingsschot niet had genegeerd, hadden al die hooligans, waarvan een hoop niet eens uit Utrecht kwamen, nu geen mooi excuus gehad om de wijk Ondiep eens flink overhoop te halen.

Al 4 avonden lang!

Het politiebureau is te grazen genomen, bureau Halt in de fik gezet (zegt wel iets dat ze het dus wisten te vinden), auto's zijn gesloopt en op verscheiden locaties is her vrolijk gebruik gemaakt van de bestrating om de ME te bekogelen.

Normaliter zou het me niet zoveel kunnen schelen, ware het niet dat zowel mijn Jiu-Jitsu school als mijn MMA school midden in die puinhoop liggen!

Maandagavond waren de problemen vooral elders, maar de volgende avond wilde ik eigenlijk naar MMA gaan, maar dat lag nu midden in de 'oorlogszone' en werd het dus toch maar Jiu-Jitsu dat nog wel doorging. Er stond wel een ME cordon en een groep relschoppers tegenover elkaar in de straat met de deur van de sportschool er midden tussen, maar met een beetje brutaliteit kwam je er wel doorheen en veilig naar binnen waar je uiteraard de vraag "Lieten ze zelfs jou door?!" wachtte.

Vandaag hadden Reinier en Albert echter, na contact met de politie, besloten om de lessen niet door te laten gaan, omdat de mensen er niet bij konden komen. Fan...tas...tisch...! En helemaal grappig werd het toen om 9 uur Matthijs belde dat ze met een hele groep voor de deur stonden met Henk+sleutel en dat ze eigenlijk gewoon van plan waren om te gaan trainen.

Ik had gewoon m'n broertje mee moeten sleuren om toch maar zelf te gaan trainen die avond... ik wist het!

Grondtechnisch

Iedere leek kan wel wat slaan, schoppen en zelfs wel iemand op de grond gooien. Maar eenmaal op de grond, wordt het een heel ander verhaal. Op het eerste gezicht lijkt grondvechten vaak maar een saaie aangelegendheid, tot je het een keertje zelf doet.

Het is een complex spelletje van gebruikmaken van krachten en hefbomen, taktiek en deceptie, hardheid en techniek. Bij een staand gevecht kan de mindere van twee vechters nog een 'lucky shot' krijgen, maar op de grond is dat een stuk onwaarschijnlijker.

"Niet boxen tegen een boxer, niet worstelen tegen een worstelaar" is een gouden regel in zelfverdediging. Helaas voor de mensen die liever staand vechten, kan een goede grondvechter in een 1 op 1 situatie vaak met weinig moeite het gevecht op de grond doen belanden om vervolgens z'n gemak een knoop in de mogelijk zelfs fysiek superieure tegenstander te leggen.

Braziliaans Jiu-Jitsu wordt door de meeste kenners beschouwd als de koning van het grondgevecht. De sport bestaat uit weinig anders dan non-stop stoeien en wat ze hebben aan staande technieken is slechts bedoeld om om de tegenstander alsnog naar de grond te kunnen sleuren.

Judoka's zijn er doorgaans ook best goed in, al zijn ze wel een stuk afhankelijker van een judopak en zijn veel wedstijdjudoka's huiverig voor een uitgebreid grondgevecht. Velen durven het risico niet aan om dan ineens toch niet de sterkste blijken te zijn en vervolgens geen uitweg meer te hebben.

Het volgende filmje is een mooi voorbeeld hoe dat er uit ziet.


Dit is Mark Huizinga (NED) die Matthieu Defreville (FRA) treft in de finale voor brons van de Super World Cup 2007 in Parijs. Mark is één van de beste grondvechters in het Nederlandse judo en laat hier zien met een hoop overtuiging en een buitengewone techniek waarom.

Verliezen door een houdgreep is wel de meest vernederende manier. Je hebt namelijk, als je onder ligt, zo mooi de tijd om het tot je door te laten dringen dat je kansloos aan het verliezen bent, wachtend op het verlossende "Ippon!"

Helemaal mooi is het als bijvoorbeeld de Franse commentatoren pas doorhebben wat er gebeurd is, als zij hun favoriet eenmaal muurvast in een houdgreep zien zitten. Ook zij kunnen hierna verder slechts de klok onverbiddelijk zien aftikken naar een onvermijdelijk verlies.

Tandenknarsend

Ik heb dan misschien niet het mooiste gebit, maar gelukkig wel een heel sterk gebit: nog nooit een gaatje gehad (*klop* *klop*) en er was destijds een val van 2 meter recht op m'n smoel voor nodig om daadwerkelijk een voortand af te breken.

De vervangende stift wist vervolgens wel m'n complete gebit scheef te duwen wat dus weer resulteerde in een beugel op m'n 20e. Daarom heb ik heb nu dus 2 draadjes achter m'n tanden lopen en ik vermoed dat die al een aantal keer m'n tanden hebben gered met stoeien.

Echter bij MMA is het maar beter om een fatsoenlijk bitje te dragen als je niet wilt dat je gebit er uit komt te zien als een porseleinwinkel na een aardbeving. Nu heb ik hier al wel een tijdje een 'custom-fit' bitje liggen, maar ik heb het al een hele tijd weten uit te stellen om dat eens passend te gaan maken.

Als ik had geweten wat een ontzettend geklieder dit werd, had ik het waarschijnlijk nog wel wat langer uitgesteld...

• Het begon al met dat het flesje, dat in het bakje moest, niet open te krijgen was. Dit resulteerde in gehele verwijdering van de bovenkant door middel van een mes in combinatie met geweld en krachttermen.

• Nu krijgen we wat scheikunde: wat krijg je als je een reukloos wit poeder mengt met een doorzichtige vloeistof dat naar ether ruikt? Juist: een soort vloeibare 'kauwgom met scheikundeset smaak' die ik zometeen kan gaan proeven.
  

• Die smerige zooi probeer je dan met het spateltje zoveel mogelijk in het bitje te kliederen en wel met spoed omdat volgens de verpakking het hele zaakje na 2 minuten al in je mond moet.

• Maar 10 minuten later heeft dat vervloekte spul nog steeds niet de 'vingerafdruk achterlatende' hardheid bereikt zoals beschreven staat. Wat het wél bereikt heeft is dat de helft ondertussen alweer uit het bitje gedropen is zodat er nu nog meer van die troep op de natuurstenen badtafel ligt (ik kan m'n moeder horen gillen)

• Schijt eraan, *HAP* en "GAWVEWDAMME!!!" Stel je voor alsof je je hele mond vol hebt met een waterige kauwgom die smaakt de meest chemische en goedkope tandpasta die er bestaat. En dan nog smeriger...
  

• Nu moet ik dus volgens de verpakking 5 minuten wachten. Uhm, yeah right! Dat worden er dus mooi minstens 10, terwijl ik de troep op m'n vingers maar vooral op de wastafel aan het inspecteren ben. Er bekruipt me het nare gevoel dat als de verpakking een tijdsaanduiding had gegeven voor het opruimen van al deze zooi er vast 'niet meer dan een minuutje' had gestaan.

• Iedereen kent wel de lijm die je op school had waar je dan je vingers mee aan elkaar plakte en mee ging kliederen. Leuk voor klieren op school, minder leuk als je het probeert op te ruimen en meer dan een half uur moet wachten tot de troep genoeg is uitgehard om het van je vingers en de wastafel te kunnen krijgen.

• Wat me daarna nog resteerde was een flink uur arbeid met een kniptangetje en een stanleymesje om alle randjes netjes glad te krijgen en het prutswerk te verbergen.

Ik hoop echt dat de hogere beschermingswaarde van zo'n 'custom-fit' bitje niet afhankelijk is van de hoeveelheid liefde en secuurheid die gestoken is in het hele proces. In dat geval kan ik deze maar beter snel kapotkauwen en een 'one-size-fits-all' bitje gaan halen.

Blik op oneindig

Een week al zowat niet gesport vanwege een liesblessure en als ik pech heb kunnen dat er wel eens twee worden. Moet ik nu gewoon geduld oefenen of toch voorzichtig gaan trainen met één van de meest risicovolle blessures die je kan krijgen in de vechtsport?

M'n krachttraining is sinds januari alweer ontregelt maar blijft verstoord worden door examens in de trainingszaal, schoolwerk en blessures. Iedere keer dat ik nu krachttraining doe heb ik veel meer spierpijn erna dan een half jaar geleden. Moet ik gewoon weer keihard gaan trainen of is het een teken van overtraindheid?

Ik merkte bij MMA dat ik meer een 'lange adem' conditie moet gaan bouwen. moet ik dan nog een stuk krachttraining daarvoor opzij zetten, of ontwikkelt dat zich vanzelf wel met trainen?

Ik ben alweer een hele tijd niet meer naar Judo geweest en eerlijk gezegd kan het me niet zo heel veel schelen. Ik ben het zat om daar alleen maar te komen trainen voor anderen om ze te helpen met hun examen terwijl ze de volgende weer alles weer vergeten zijn. Zal ik wachten met weer gaan tot Manon eindelijk weer terug is? Is die zwarte band Judo mij de ergenis en tijd om al die stomme kata's te leren wel waard?

Ik heb een week vakantie gehad en die zo goed als alleen maar piekerend en nietsdoend doorgebracht. School: het grote dilemma. Ik moet er hard aan gaan trekken om het te gaan halen nog dit jaar, zeker aan de dingen die mij helemaal niet liggen: de 'zachte' kant van fysiotherapie. Is het iets wat ik kan oefenen, is het iets waar ik altijd mee problemen zal hebben of ligt het gewoon aan de onrealistische toetsing?

Ik moet meer tijd aan school besteden, echter sport minderen is geen optie. Sport is waar alles om draait. Een andere klas dan kiezen met 4 jarig traject? Of toch maar gewoon blik op oneindig en gewoon proberen toch maar wat meer orde in de chaos te scheppen? Zou dat genoeg zijn?

Wist ik maar waar de weg heen liep...

Aiki-losers

Ik probeer altijd respect te hebben voor andermans opvattingen. Echter dat wordt lastig als ze met die (onjuiste) opvattingen dan ook andere mensen misleiden. Aikido is daar een goed voorbeeld van.

Als ze hun systeem zouden uitdragen als een actievere vorm van Tai-Chi of whatever, zou ik er geen probleem mee hebben. Echter ze misleiden hun leden door ze te laten geloven dat ze daadwerkelijk zichzelf leren verdedigen.

Aikido is slechts een 'vechtsport' op papier, want 'they couldn't fight their way out of a wet paper bag'. Ze streven naar technische perfectie, eenheid, harmonie en denken daarmee op alles het antwoord te hebben als zelfverdedigings systeem. Het is een ware Martial Art (ik heb zo'n hekel aan die benaming).

Het is goed dat ze goed hebben nagedacht over wat ze doceren, het is slecht dat nadenken alles is wat ze doen en alles met hun beperkte systeem proberen op te lossen. Grondwerk, 'dirty tricks', incasseren, situatiegericht trainen, competitie elementen, conditie- en krachttraining: allemaal 'beneden' hun verheven systeem.

En ik zou me er nog wel overheen kunnen zetten als ze niet ondertussen waardevolle trainingstijd in een prachtige dojo zouden verspillen aan hun lessen waarbij het een wonder mag zijn als er ook maar één zweetdruppeltje op de mat valt.

En daar houdt het niet op ook! Elke zondag ochtend tientallen van die slappelingen die er een soort sociaal gebeuren van maken met koffie, thee, koekjes en broodjes. Dacht dat mensen hier kwamen om te trainen? Ik kan mag jullie er helaas niet uit schoppen, maar wat jullie hierheen slepen en laten liggen wordt gewoon vogelvrij verklaard hoor!

Namens mezelf en de rest van de zondagsgangers: Bedankt voor de thee en met appelflappen!

Mixed Martial Arts

Ik zit al een tijdje te denken om aan een nieuwe vechtsport te beginnen naast Jiu-Jitsu. Een 'no-nonsense' competitie gerichte vechtsport ter aanvulling van Jiu-Jitsu en zodat ik misschien ook nog wel eens een beetje kan kijken of ik mezelf in dat geweld staande kan houden.

Mixed Martial Arts, beter bekend als 'MMA', is daarvoor precies geschikt. En alweer bof ik maar dat ik in Utrecht woon, aangezien hier een hele goede school is onder Marc Duncan.

Afgelopen donderdag en vrijdag ben ik er geweest om te kijken, en het beviel me enorm. Al kon ik me op de grond nog aardig verweren tegen de anderen die beetje in mijn gewichtsklasse vielen (en dat waren er niet veel, ik ben weer eens één van de kleintjes), staand kreeg ik echt van iedereen klappen, zelfs van de meiden.

Jiu-Jitsu is meer een kwestie van hard inkomen en uitschakelen. Niet het afstand houden en openingen zoeken dat hoort bij het thaibox gedeelte van MMA. En het feit dat ik niet aan mouwen en kragen kan trekken maakt het ook een stuk moeilijker.

Maar dat betekent alleen maar dat er dus een hoop te leren valt hier en dat werkt bij mij altijd alleen maar als een enorme magneet. Een effect dat gedeeld wordt door het geld in m'n portomonnee ben ik bang, want je hebt er nogal wat voor nodig:

Gewone 14oz. bokshandschoenen, grappling bokshandschoenen, grote scheenbeschermers, handbandages, bitje, kleine scheenbeschermers, toque en een T-shirt (gelukkig gratis).

Heel wat anders dan Jiu-Jitsu waar je eigenlijk alleen een judopak nodig hebt (wat overigens voor fatsoenlijke pakken qua prijs nog aardig in de buurt komt van dit hele arsenaal).

Het zegt overigens wel wat over MMA dat praktisch alle attributen op de foto op de een of andere manier met 'bescherming' te maken hebben. Ik ga het echt fantastisch naar m'n zin hebben hier!

Full-contact Jiu-Jitsu

Hier twee video's van full-contact Jiu-Jitsu wedstrijden, gehouden in Bytom, Polen.



Heel wat beter dan de slappe hap die in Nederland georganiseerd wordt. Dit is de schuld van de Judobond Nederland met al hun regeltjes en restricties, waardoor het weinig meer te maken heeft met de kern van Jiu-Jitsu: zelfverdediging.

Jiu-Jitsu is meer dan simpelweg de som van Judo en Karate.

Dan is er natuurlijk nog wel Braziliaans Jiu-Jitsu, wat het altijd erg goed doet op full-contact wedstrijden en relatief weinig regeltjes kent. Echter door hun extreme voorliefde voor grondvechten zijn ook zij hun focus op zelfverdediging kwijtgeraakt.

Ik zit er steeds meer aan te denken om ook een meer competitie gerichte full-contact vechtsport te gaan doen om scherper en harder te worden. En stiekum ook omdat ik wel een beetje benieuwd ben waar ik een beetje sta qua niveau.

Als ik naar deze filmpjes kijk, denk ik dat ik het niet eens zo slecht zou doen.

Warmste winter ooit

De CV-ketel is stuk en dat heeft 2 vervelende consequenties:
- morgenochtend niet kunnen douchen (komt wel na het trainen)
- een moeder die zeurt over de kou maar geen extra trui aantrekt

Het mag dan technisch gezien wel winter zijn, qua temperatuur is er nog weinig van te merken. Het heeft hier misschien pas 4 nachtjes lichtjes gevroren sinds m'n verjaardag en we hebben 1 keer een soort waterig excuus voor lichte sneeuw gehad. Aan de ene kant mag ik natuurlijk niet klagen, gezien de tijd die ik per week op de fiets besteed. Maar aan de andere kant is het toch wel verontrustend als je ondertussen in de kranten en op internet wordt doodgegooid met global warming (Costa del Hollanda!).

Maar al die opwarming van de aarde neemt niet weg dat m'n moeder nu loopt te zeuren van de kou terwijl het pas naar 16 graden ofzo gezakt is in de huiskamer, sinds de CV besloot z'n winterslaap te gaan houden. Trek een trui aan koukleum!

Maar nee hoor, ik moest en zou dat straalkacheltje uit de schuur in de huiskamer zetten. Het straalkacheltje dat we altijd gebruiken voor het oliebollen bakken in de schuur voor Oud&Nieuw.

Één keer raden waar het huis nu naar stinkt...

Zondagsgangers

Het is altijd prettig om vrij te trainen op zondag. Beetje oefenen, beetje stoeien en veel lachen.

Dit is Preshant, één van de regelmatige zondagsgangers. Hij zei zaterdag z'n kop kaal te scheren. Maar kaal werd dus kennelijk kort. En kort is dus een figuurtjes kapsel geworden. Dit 'tribal kapsel' kost dus maar liefst 25 euro: de prijs van een fatsoenlijke tondeuse.

Ik zou het nog best gratis voor hem willen proberen, in het ergste geval krijgt hij hetzelfde kapsel als ik.

Middagje op het water

Wat hebben al die studenten toch altijd met roeien? Misschien omdat je als je met z'n achten in zo'n boot zit, het minder opvalt dat je eigenlijk gewoon nog een kater hebt van de vorige nacht doorzakken? En al helemaal als je stuurman bent natuurlijk: dat valt pas op als je straalbezopen in de boot zit.

Misschien geen wonder dus dat er lange tijd tevergeefs door de vele toeschouwers werd gewacht op een soort wedstrijd die maar niet van start wilde gaan. Zo'n 150 studentenroeiers die gewoon een lekker middagje op het water aan het dobberen waren terwijl ze aangemoedigd werden hierin door minstens net zoveel nieuwsgierige, ongeduldige toeschouwers.

"Biertje?"

Witte veters: nou en?!

Ja, ik heb witte veters in m'n zwarte Timberlands.
Ja, er zaten oorspronkelijk gewoon zwarte veters in.
Ja, ik had alleen witte veters in huis toen deze kapot waren.
Nee, het kan me echt geen ruk schelen wat je ervan vindt.

Vervloekte schaafwondjes

Er bestaan pijnlijke blessures en irritante blessures. Je duim kneuzen is pijnlijk, maar niet echt irritant. Schaafwondjes op je voet zijn niet echt pijnlijk, maar wel ONTZETTEND irritant!

Je krijgt ze door langs de mat te schuren met je voeten of lange nagels van onhandige tegenstanders. Meestal bloeden ze dan niet echt, maar ze liggen wel open. En ze blijven open, want je krijgt dus ook geen mooi korstje (afgezien van de sok die eraan blijft plakken). En pleisters zijn troep want daar gaat het alleen maar van ontsteken en die blijven tijdens het trainen toch niet zitten.

En ondertussen schuren en schaven ze constant wéér open... al twee weken lang. Dat worden er weer een aantal typische 'tatami' lidtekens erbij op m'n voeten.

"Leen nooit wat aan JW uit, want..."

Dit is JW met in z'n handen DVD's over bodybuilding van Zagar. Een hele gevaarlijke situatie voor JW, want als hij ook maar het kleinste foutje maakt, moet hij dat nog minstens een half jaar aanhoren in de kleedkamer. Gelukkig heeft JW een goed gevoel voor humor.

Zagar houdt van plagen, en hoe meer hij je mag, hoe erger hij wordt. Dus JW, de volgende keer dat hij met je handoek staat te 'flossen', je fiets weer foetsie is, of je ALWEER moet aanhoren over die paar losse pagina's van die tijdschriften die je toen van Zagar geleend had, moet je maar gewoon onthouden dat hij eigenlijk niet zonder je kan (en zoals altijd een gevatte opmerking terugplaatsen)!

En let vooral niet op het leedvermaak van de rest in de kleedkamer.

Depressief dipje

Ik zie mijn weg zowaar als weer een jaar geleden.
Beslissingen, toekomst, heden, constant vermeden.
Alweer een weg gekozen, bewandeld en verdwaald.
Alweer een einde onzichtbaar, een doel gefaald?

Vandaag m'n eerste tentamen gehad en het was een drama...


(de tekening is van Pepijn, en past wel bij m'n stemming)

Bij zeven een platte val

Vandaag weinig boeiends te melden behalve dat ik eigenlijk hard voor m'n tentamens moet leren. Ik kan me er echter niet echt toe zetten, dus ik denk dat ik maar eens de titel van deze blog probeer uit te leggen.

Iedereen van Jiu-Jitsu bij Albert hoef ik niets te vertellen, maar dat zullen niet de enige bezoekers zijn hier hoop ik. Tijdens de eerste fase van de warming-up worden de leerlingen namelijk altijd afgemat met 'opdrachtjes'.

De leraar roept aan het begin van de warming up meestal een reeks opdrachten af als: "Bij 'ja' schop en rol voorwaarts, bij 'nee' schop en val achterwaarts, bij 'één' lopen we de andere kant op, bij 'twee' de voorganger bij de enkels aantikken, bij 'drie' schop en val zijwaarts, bij 'vier' op handen en voeten" etc.

En dan tussen de rest van de gewone opdrachten in de warming-up in worden dan voortdurend deze dingen geroepen. En het zijn vooral dan geintjes als de volgende voorbeelde waarmee ze zich dan flink mee kunnen vermaken:

• Aan iemand die er bijna doorheen is vragen: "Gaat het één beetje, ja?" (de helft mist dan of de eerste, de tweede, of zelfs beide opdrachten).
• Snel achter elkaar roepen: "Twee! Eén! Eén! NEE! Ik riep géén één keer één, ik riep twee keer één" (iedereen de weg kwijt).
• Zachtjes een opdracht zeggen in de buurt van een paar leerlingen en dan afvragen af de rest soms te moe is of gewoon niet op te lopen letten.
• Tussen de opdrachten door, iets roepen wat nog gegeven is, zoals soms 'Ja!' en dan kijken maar welke 'eigen interpretatie' sommigen daaraan geven (hoop die daar in trappen).
• 'Eén!' roepen maar tegelijkertijd zelf 'ja' uitvoeren om te kijken hoeveel leerlingen erin stinken.
  

En dit wordt dan altijd ondersteund door uitspraken als "Oooh, want gaat dat langzaam! (Albert) en "Ik vraag maar 5% inzet!" (Zagar).

De opdrachtjes zijn wel tamelijk standaard, maar omdat het per leraar en per keer toch vaak net ietsje verschilt moet je altijd goed blijven opletten. Er is echter 1 opdracht die eigenlijk bijna altijd wel hetzelfde is en van veel mensen hun 'favoriet' is (ok, misschien niet zo heel veel mensen dan, maar van mij wel).

"Bij zeven een platte val, gezicht naar midden van de mat!"

Het idee is hetzelfde, maar ik moet wel zeggen dat als je de 'platte val' exact zo uitvoert als op dat plaatje, je het risico loopt dat je bandkleur ook maar even geroepen wordt, omdat je de kantjes eraf 'valt'. Hij moet namelijk gesprongen worden met de voeten van de grond. En daarbij is het ook wel handig dat je naar opzij kijkt als je geen platte neus wilt riskeren.

Je kunt je wel voorstellen, dat als er dus vaak genoeg 'zeven' geroepen wordt (en we hebben soms van die dagen) iedereen blauwe onderarmen heeft. Tegen mensen die daarover klagen wordt altijd gezegd dat je dit er gewoon bij hoort. Als iemand achter je op straat plotseling 'Zeven!' roept moet je eigenlijk als een automatische reactie één platte val maakt op de stenen!

"En waarom loopt nu niemand de andere kant op?! Ik zei 'één'!"

Klote computers

Voor iemand die elektrotechniek gestudeerd heeft heb ik verdraaid weinig plezier in het repareren van computers. Grappig wat een half jaar uitgebuit worden op je stage met je motivatie kan doen.

Helaas ben je altijd de pineut of je het nu leuk vind of niet. Iedereen schijnt in z'n hoofd te hebben dat je alles wel kan repareren waar eens stekker aan zit en heeft nog nooit gehoord van elektrische schema's, meetapparatuur of vervangende onderdelen.

Ik heb gelukkig iedereen het idee weten aan te praten dat ik de meest incompetente elektromonteur ben die ooit z'n diploma heeft weten te halen dus hoef ik alleen nog maar m'n klusvaardigheden af te stoffen als m'n moeder weer eens mijn hulp heeft beloofd aan iemand anders of als ik zelf iets heb. Zoals nu:

Ik had destijds een hele mooie, goed geassembleerde computer: weken van onderdelen uitkiezen en sleutelen, maar en ik zou nu echt amper meer weten waarvoor. Ok de twee beeldschermen zijn nog altijd een zegen, maar waarom ik ook alweer een modcase wilde destijds...

Maar m'n broertje heeft weer een nieuwe computer, een paar harde schijven werden niet meer gebruikt en ik had te weinig ruimte op m'n harde schijven, maar nog genoeg ruimte in m'n kast.

Nu nog mezelf motiveren dat ik ook daadwerkelijk iets ga doen en dan nog die zooi daadwerkelijk aan de praat krijgen. Beiden lastiger dan aanvankelijk gedacht. Gelukkig ben ik van de 'internet'-generatie en een leven zonder computer en internet voelt alsof je een zintuig kwijt bent en als je computer bijna niet meer loopt wegens gebrek aan schijfruimte, dan duurt het niet lang of het is gefixt.

Wel grappig detail is dat die vijf harde schijven samen netzoveel schijfruimte hebben als de externe harde schijf die ik gekocht heb voor een vijde van hun gezamelijke prijs.

Sterke buik maar zwakke maag

Ik heb zat buikspieren, maar daarachter is het minder goed in orde. Oprispingen, buikpijn: ik slik soms maagtabletten als snoepjes, hopend dat het ook maar een beetje verschil uitmaakt.

In de ochtend geen hap door je keel krijgen en 's avonds bijna iedereen onder tafel eten. De hele dag door snacken, en bij krachttraining nog merken dat je te weinig koolhydraten binnen hebt. Te vroeg voor het sporten eten en krijg ik honger, te laat en ik word misselijk.

Ik kan vreten wat ik wil en jojo toch al jaren onveranderlijk tussen de 72 en 76kg. Iemand zonder maagproblemen die met me wil ruilen?

Eindelijk weer les van Albert!

De vakantie is over! Geen goede smoezen meer om het verbranden van dat oliebollenvet verder uit te stellen. Nu moet ik zelf bekennen dat ik ook niet zoveel getraind heb als ik aanvankelijk gepland had. Door verplichtingen, liefdesperikelen, gebrek aan trainingspartners en misschien ook wel wat luiheid ben ik in twee weken maar 6 keer naar vrij trainen geweest en 2 keer naar krachttrainen.

Een persoonlijk dieptepunt!

Hulde voor Preshant, Tim en JW die nog het meest aanwezig waren bij vrij trainen. De grote afwezige was Zagar die volgens ingewijden 'een beetje ziekjes was' (wat hem niet weerhoudt om te blijven krachttrainen maar dan met hooguit een paar kilootjes minder).

Maar het voelde erg goed om weer eens ouderwets afgebeuld te worden door Albert. Hij gaat vaak veel verder dan gewoon 'warm worden'. Het duurt even tot je eraan gewend bent, maar daarna wil je ook niet meer anders.

Leren verdedigen is niet alleen techniek, het is ook fysiek: iets dat veel scholen achterwege laten.

Iedereen op Jiu-Jitsu herkent en vreest deze blik. Deze blik die heel soms zwijgende goedkeuring kan betekenen, maar meestal gevolgd door "Ja... let op, dit doe jij, ik overdrijf hoor..."

Waarna hij eerst even voordoet hoe het NIET moet ("Ik overdrijf hoor!"), gevolgd hoe het WEL moet. Meestal laat dit al het slachtoffer als een gek afkloppend, naar adem happend of in de kreukels op de mat achter. Bij de hogere banden echter, wordt dit vaak nog even opgevolgd door een onnavolgbare reeks van voorbeelden en variaties, elk nog gruwelijker dan de voorgaande (en "ja maar..." is GEEN slimme opmerking!).

"Daar wordt je hard van" maar ook heel erg nederig wanneer je je bedenkt dat hij het dan nog zachtjes doet ook. Albert is massa, kracht, snelheid en technische perfectie zoals maar weinigen ooit halen en iedereen kan alleen maar bewonderend toekijken en hopen ooit half zo goed te worden.

Na 9 maanden krachttraining

Met mijn 173cm en 74kg ben ik maar klein mannetje. Er zijn zat mensen met wie ik train die mij puur op kracht en gewicht onder de mat plakken. Als je te weinig kracht, massa en uithoudingsvermogen hebt, zal zelfs technische perfectie niet voorkomen dat je het onderspit delft.

Na 3 jaar intensief Jiu-Jitsu was ik al redelijk afgetraind, maar het blijft toch altijd behelpen als je alleen met je eigen lichaamsgewicht kan trainen. Dus toen ik de kans kreeg om echt krachttraing te doen op m'n werk en nu op school, greep ik deze ook met beide handen aan en kneep ik zo hard als ik kon.

En dit is dus het resultaat na 9 maanden krachttraining. De poses zijn niet geheel identiek maar de verschillen zijn duidelijk genoeg. Pull-ups, rows en deadlifts hebben duidelijk de symmetrie verbeterd en de achterstand die m'n rug had op de rest gelijkgetrokken.

Voor de leken: Ik train voor de kracht en blessureongevoeligeheid. Dat betekent geen bodybuilding of fitness waar je je spieren traint voor het uiterlijk, maar krachtraining waar je dus meer je doelmatige 'bewegingen' traint.

Maar ik heb nog een lange, en vooral zware weg te gaan: m'n grote voorbeeld Zagar, trekt met z'n 25 jaar krachttraining praktisch iedereen door de mat en die is maar een paar kilo zwaarder dan ik.

Gevecht tussen natuur en de mens

Ik ga hier niet helemaal uitwijden over de strijd tussen de natuur en de mens. Dat is misschien voor een andere keer, want ik weet nu al wat een oneindig stuk tekst dat zou gaan worden.

Deze foto was echter te mooi om te negeren. Mens plant struik, mens plaatst hek, struik groeit door hek, struik vernielt hek, mens kapt struik.

En als je goed kijkt zie je dat de vogels schijt hebben aan beiden.

Mijn liefdevolle herinneringen aan Kerst

Lina

Twee vreemden die op Kerstnacht samen een kerstdiner nuttigen van een gebraden kip met patat en Franse mayonaise. Tot diep in de nacht gepassioneerde discussies terwijl de onderlinge aantrekkingskracht groeide.

Helaas... ik wist al vanaf het begin dat je een vogeltje was dat alleen even nieuwsgierig neerstreek. Ik had alleen gehoopt dat je niet zo snel weer zou wegvliegen en om mij weer achter te laten.

Gevonden voorwerpen

Iedereen is altijd nieuwsgierig wat er bij de gevonden voorwerpen ligt. Toen ik nog bij het zwembad werkte was een leuk tijdsverdrijf het uitmesten van het 'troephok'. Je verbaast je altijd weer hoe mensen sommige dingen kwijt kunnen raken.

Zoals ook bij ons op de sportschool tussen alle eenzame sokken en vergeten ondergoed: deze schoenen.

Deze schoenen, die volgens mij nu al maanden bij de gevonden voorwerpen liggen.

Deze schoenen, waarover ik al verscheidene mensen gehoord heb: "als die er nog lang liggen neem ik ze zelf wel mee!".

Deze schoenen, die niet echt mooi zijn, maar nu wel mooi van mij!

En als de vorige eigenaar ze terug wil, mag hij met mij er een potje om knokken (het is niemand van Jiu-Jitsu, dus dat win ik waarschijnlijk wel).