Ik ben een lompe hark!

Een blessure bij iemand anders veroorzaken is bijna net zo vervelend als er zelf eentje oplopen. En wanneer je gewend bent voluit te kunnen gaan met je vaste trainingspartners, dan loop je het risico te hard te gaan met andere leerlingen die dat niet gewend zijn.

Vanavond trainde ik dus met Ties: één van de beste lagere banden en erg plezierig om mee te trainen. Maar hij mist gewoon nog de ervaring, reflexen en hardheid om zich te beschermen tegen het geweld waarmee de hoge banden met elkaar omspringen.

Na een paar potjes tegen elkaar gestoeid te hebben (hij wist het me nog aardig moelijk te maken), moest iedereen met hun partner in hoog tempo elkaar om de beurt werpen onder toeziend oog van Albert, naar wiens zin iedereen weer veel te langzaam ging.

En toen maakte ik dus, vermoeid en nog vol adrenaline van het stoeien, de ontzettend stomme fout de bovenstaande worp te doen (kata guruma), maar dan mét extra doorzakken naar een knie aan het einde voor extra effect: één van de hardste worpen in Jiu-Jitsu.

Stom! Stom! Stom! Tobias, jij lompe hark!

Ik betwijfel of Ties die ooit al eens gevallen had, en zeker niet op de slordige manier zoals ik hem deed, vermoeid als ik was. Ik gaf hem te veel vaart en te weinig rotatie en ruimte om netjes neer te komen. Resultaat: nog ondersteboven vol op je schouder kletteren.

En omdat z'n schouder vervolgens duidelijk verkeerd zat en hij nogal bleekjes en misselijk begon te worden, resulteerde dit dus een snelle lift van Abdel naar de spoedeisende hulp van het Ouderijn Ziekenhuis.

Na de training ben ik er ook heen gefietst met zijn fiets op sleeptouw, om de schade op te nemen en te proberen iets aan dat schuldgevoel te doen. Maar dan moest ik wel eerst voorbij de receptie komen:

• Ik: "Hallo, ik ben op zoek naar een vriend van me die hier net is binnengebracht met een ontwrichtte schouder?"
  

• Receptie: "Ja die is binnen en wordt nu behandeld. Wilt u hem zien?"

• Ik: "Ja graag, ik ben namelijk degene die dus z'n schouder ontwricht heeft."

• Receptie: "Weet u wel zeker dat je dan naar binnen wilt dan?"

• Ik: "Oh, ik denk dat ik hem nu wel aankan hoor!"

Na Ties ondergevraagd te hebben (de artsen hadden kennelijk koffiepauze), bleek hij dus een luxatie (ontwrichting) te hebben gehad van het AC-gewricht. Het was verder niet duidelijk of de ligamenten ingescheurd waren of slechts uitgerekt.

Wél is duidelijk was dat hij voorlopig is uitgeschakeld: in ieder geval 3 weken rust in een mitella en wie weet wat de Orthopeed allemaal wel niet van plan is. Overigens mazzel dat ik er was, want anders had de verpleger Ties afgescheept met zo'n waardeloze doek mitella in plaats van de ergonomische, op maat verstelbare mitella die ze kennelijk ook hadden. Moet je eens voorstellen om drie weken met een theedoek te lopen!

Gelukkig kon hij nog gewoon lachen om het hele gebeuren wilde hij ook nog wel even op een passende wijze poseren.

Na (door mij) aangekleed te zijn, moest hij natuurlijk nog wel even expres z'n huisgenoten uit hun slaap/vrijpartijen bellen om ze te waarschuwen voor het feit dat ze nu samenwonen met een zwaar invalide die nu zelfs hulp nodig heeft met plassen. Haha!

Maar nu wel een goeie zondagsganger kwijt, is Albert flink pissig op me en ga ik dit nog heel lang horen in de kleedkamers. Het is echter allemaal niets vergeleken met de ellende die ik dus weer eens veroorzaakt heb (en dat terwijl ik ook al een keertje z'n enkel geblesseerd heb).

Mea Culpa! Shit!