Ik weet best dat ik de spieren heb voor strakke shirtjes in het dagelijks leven, het ontbreekt mij echter aan de juiste attitude. Echter bij MMA ontkom je er niet aan: 'rashguards'
Afkomstig uit de surfwereld om je borsthaartjes te beschermen tegen de schurende bovenkant van je surfboard, kwam men erachter dat deze ook wel erg handig waren voor 'grappling' wat dus ook in het MMA zit. Geen schuurplekken van de mat, geen zweetvlekken in je T-shirt en niets om beet te pakken!
Het is wel weer jammer dat het er flink wat commercie-gieren rond het hele MMA wereldje cirkelen: je betaalt zo'n 50 euro voor zo'n shirt en dan loop je verdomme nog rond als een wandelend reclamebord!
De trainingsbal is en van de coolste werktuigen van een fysiotherapeut. En hoewel bijna iedereen het vooral als speelgoed ziet om op te zitten of tegen aan te schoppen, is het voor de fysio een belangrijker hulpmiddel dan bijvoorbeeld die massages waar iedereen altijd meteen aan denkt en om vraagt.
Het is ook wel een prachtige uitvinding: het kost bijna niets en je kunt er talloze (functionele!) oefeningen mee doen, zeker wanneer gecombineerd met wat haltertjes. Tel Sell is er niets bij!
En daarnaast is het oppompen van gevaarte ook een hele workout op zich, want de bijgeleverde pomp behoort, zoals te verwachten was, tot de categorie "Oh, wat schattig!".
De diameter van de bal is ongeveer 65cm dus r = 32,5 De inhoud van de bal = 4/3 * π * 32,5^3 ≈ 143793cm3 ≈ 144 liter
De gemiddelde inhoud van de pomp is 250 ml (vastgesteld tijdens een waterballet met een maatbeker)
144 liter / 250 ml = 576 keer pompen 1 keer pompen duurt ongeveer 1 seconde (traag rotding!) 576 * 1 seconde ≈ 10 minuten
Grappig sommetje maar helaas komt het niet eens in de buurt van hoe lang het werkelijk duurde en wel om de volgende redenen:
de lucht in de bal staat onder druk dus moet er meer dan slechts 576 keer pompen aan lucht in zitten
het opzoeken in de handleiding of er een manier is om uit te controleren of de spanning goed is (deze staat echter alleen maar vol met mogelijke oefeningen, belachelijke trainigsschema's en een hele hoop waarschuwingen en disclaimers, dit alles in 8 verschillende talen)
vervolgens maar gewoon telkens op de bal gaan zitten en beetje stuiteren (wat wel leuk is om te doen) om te kijken of deze nog harder mag (totdat deze weer te hard is en er wat lucht uit moet)
Het heeft wel iets ironisch: ik heb helemaal niets met balsporten en vind tegelijkertijd deze bal een van de fijnste dingen om mee te trainen (m'n broertjes vinden het ook prachtig maar dan meer om keihard door m'n kamer te schoppen).
Niet iedereen, maar ik denk dat de meeste lezers het volgende stukje film wel kunnen waarderen. Al is het alleen al om hoe ontzettend moeilijk dit moet zijn geweest om te filmen, maar het je nu wel bijna het gevoel geeft er gewoon bij te zijn.
Als iemand goed kan leren betekent dat die persoon weinig moeite heeft om lesstof te doorgronden en te onthouden. Maar dan moet die persoon er natuurlijk wel zijn wanneer deze uitgelegd wordt.
Dan moet je dus niet met een fikse hoofdpijn van de klappen van je trainingsmaatjes, of vette spierpijn nog steeds van de krachttraining twee dagen eerder, thuis in bed liggen. En 15 uur sporten en 15 uur reistijd naast school, maakt het er ook niet gemakkelijker op.
Zoveel te doen, zoveel te leren, zoveel te oefenen, zo weinig tijd!
Ik ben daarom dus deze week teruggestapt van het driejarige traject naar het vierjarige. Fantastisch toch, dat dit gewoon zonder enige problemen mogelijk is op het dure particuliere onderwijs! Grappig, hoe geld een hoop dingen een stuk gesmeerder kan laten gaan!
Het is gelukkig een klein schooltje dus ik zal m'n oude klasgenoten amper hoeven te missen, en het lijkt erop dat ik er een hoop leuke nieuwe voor terug krijg en een jaar langer om ze te leren kennen.
Wat gebeurt er wanneer je een politie agent bedreigt met een mes? Juist! Dan loop je terecht risico op een kogel in je donder! En ieder lieveheersbeestje dat nu gaat janken dat hij hem best in z'n been had kunnen schieten: probeer het maar eens, in het donker, adrenaline gierend door je lichaam met een bewegend doelwit.
Als die Rinie Mulder gewoon het mes had laten vallen en het waarschuwingsschot niet had genegeerd, hadden al die hooligans, waarvan een hoop niet eens uit Utrecht kwamen, nu geen mooi excuus gehad om de wijk Ondiep eens flink overhoop te halen.
Al 4 avonden lang!
Het politiebureau is te grazen genomen, bureau Halt in de fik gezet (zegt wel iets dat ze het dus wisten te vinden), auto's zijn gesloopt en op verscheiden locaties is her vrolijk gebruik gemaakt van de bestrating om de ME te bekogelen.
Normaliter zou het me niet zoveel kunnen schelen, ware het niet dat zowel mijn Jiu-Jitsu school als mijn MMA school midden in die puinhoop liggen!
Maandagavond waren de problemen vooral elders, maar de volgende avond wilde ik eigenlijk naar MMA gaan, maar dat lag nu midden in de 'oorlogszone' en werd het dus toch maar Jiu-Jitsu dat nog wel doorging. Er stond wel een ME cordon en een groep relschoppers tegenover elkaar in de straat met de deur van de sportschool er midden tussen, maar met een beetje brutaliteit kwam je er wel doorheen en veilig naar binnen waar je uiteraard de vraag "Lieten ze zelfs jou door?!" wachtte.
Vandaag hadden Reinier en Albert echter, na contact met de politie, besloten om de lessen niet door te laten gaan, omdat de mensen er niet bij konden komen. Fan...tas...tisch...! En helemaal grappig werd het toen om 9 uur Matthijs belde dat ze met een hele groep voor de deur stonden met Henk+sleutel en dat ze eigenlijk gewoon van plan waren om te gaan trainen.
Ik had gewoon m'n broertje mee moeten sleuren om toch maar zelf te gaan trainen die avond... ik wist het!
Iedere leek kan wel wat slaan, schoppen en zelfs wel iemand op de grond gooien. Maar eenmaal op de grond, wordt het een heel ander verhaal. Op het eerste gezicht lijkt grondvechten vaak maar een saaie aangelegendheid, tot je het een keertje zelf doet.
Het is een complex spelletje van gebruikmaken van krachten en hefbomen, taktiek en deceptie, hardheid en techniek. Bij een staand gevecht kan de mindere van twee vechters nog een 'lucky shot' krijgen, maar op de grond is dat een stuk onwaarschijnlijker.
"Niet boxen tegen een boxer, niet worstelen tegen een worstelaar" is een gouden regel in zelfverdediging. Helaas voor de mensen die liever staand vechten, kan een goede grondvechter in een 1 op 1 situatie vaak met weinig moeite het gevecht op de grond doen belanden om vervolgens z'n gemak een knoop in de mogelijk zelfs fysiek superieure tegenstander te leggen.
Braziliaans Jiu-Jitsu wordt door de meeste kenners beschouwd als de koning van het grondgevecht. De sport bestaat uit weinig anders dan non-stop stoeien en wat ze hebben aan staande technieken is slechts bedoeld om om de tegenstander alsnog naar de grond te kunnen sleuren.
Judoka's zijn er doorgaans ook best goed in, al zijn ze wel een stuk afhankelijker van een judopak en zijn veel wedstijdjudoka's huiverig voor een uitgebreid grondgevecht. Velen durven het risico niet aan om dan ineens toch niet de sterkste blijken te zijn en vervolgens geen uitweg meer te hebben.
Het volgende filmje is een mooi voorbeeld hoe dat er uit ziet.
Dit is Mark Huizinga (NED) die Matthieu Defreville (FRA) treft in de finale voor brons van de Super World Cup 2007 in Parijs. Mark is één van de beste grondvechters in het Nederlandse judo en laat hier zien met een hoop overtuiging en een buitengewone techniek waarom.
Verliezen door een houdgreep is wel de meest vernederende manier. Je hebt namelijk, als je onder ligt, zo mooi de tijd om het tot je door te laten dringen dat je kansloos aan het verliezen bent, wachtend op het verlossende "Ippon!"
Helemaal mooi is het als bijvoorbeeld de Franse commentatoren pas doorhebben wat er gebeurd is, als zij hun favoriet eenmaal muurvast in een houdgreep zien zitten. Ook zij kunnen hierna verder slechts de klok onverbiddelijk zien aftikken naar een onvermijdelijk verlies.
Ik heb dan misschien niet het mooiste gebit, maar gelukkig wel een heel sterk gebit: nog nooit een gaatje gehad (*klop* *klop*) en er was destijds een val van 2 meter recht op m'n smoel voor nodig om daadwerkelijk een voortand af te breken.
De vervangende stift wist vervolgens wel m'n complete gebit scheef te duwen wat dus weer resulteerde in een beugel op m'n 20e. Daarom heb ik heb nu dus 2 draadjes achter m'n tanden lopen en ik vermoed dat die al een aantal keer m'n tanden hebben gered met stoeien.
Echter bij MMA is het maar beter om een fatsoenlijk bitje te dragen als je niet wilt dat je gebit er uit komt te zien als een porseleinwinkel na een aardbeving. Nu heb ik hier al wel een tijdje een 'custom-fit' bitje liggen, maar ik heb het al een hele tijd weten uit te stellen om dat eens passend te gaan maken.
Als ik had geweten wat een ontzettend geklieder dit werd, had ik het waarschijnlijk nog wel wat langer uitgesteld...
Het begon al met dat het flesje, dat in het bakje moest, niet open te krijgen was. Dit resulteerde in gehele verwijdering van de bovenkant door middel van een mes in combinatie met geweld en krachttermen.
Nu krijgen we wat scheikunde: wat krijg je als je een reukloos wit poeder mengt met een doorzichtige vloeistof dat naar ether ruikt? Juist: een soort vloeibare 'kauwgom met scheikundeset smaak' die ik zometeen kan gaan proeven.
Die smerige zooi probeer je dan met het spateltje zoveel mogelijk in het bitje te kliederen en wel met spoed omdat volgens de verpakking het hele zaakje na 2 minuten al in je mond moet.
Maar 10 minuten later heeft dat vervloekte spul nog steeds niet de 'vingerafdruk achterlatende' hardheid bereikt zoals beschreven staat. Wat het wél bereikt heeft is dat de helft ondertussen alweer uit het bitje gedropen is zodat er nu nog meer van die troep op de natuurstenen badtafel ligt (ik kan m'n moeder horen gillen)
Schijt eraan, *HAP* en "GAWVEWDAMME!!!" Stel je voor alsof je je hele mond vol hebt met een waterige kauwgom die smaakt de meest chemische en goedkope tandpasta die er bestaat. En dan nog smeriger...
Nu moet ik dus volgens de verpakking 5 minuten wachten. Uhm, yeah right! Dat worden er dus mooi minstens 10, terwijl ik de troep op m'n vingers maar vooral op de wastafel aan het inspecteren ben. Er bekruipt me het nare gevoel dat als de verpakking een tijdsaanduiding had gegeven voor het opruimen van al deze zooi er vast 'niet meer dan een minuutje' had gestaan.
Iedereen kent wel de lijm die je op school had waar je dan je vingers mee aan elkaar plakte en mee ging kliederen. Leuk voor klieren op school, minder leuk als je het probeert op te ruimen en meer dan een half uur moet wachten tot de troep genoeg is uitgehard om het van je vingers en de wastafel te kunnen krijgen.
Wat me daarna nog resteerde was een flink uur arbeid met een kniptangetje en een stanleymesje om alle randjes netjes glad te krijgen en het prutswerk te verbergen.
Ik hoop echt dat de hogere beschermingswaarde van zo'n 'custom-fit' bitje niet afhankelijk is van de hoeveelheid liefde en secuurheid die gestoken is in het hele proces. In dat geval kan ik deze maar beter snel kapotkauwen en een 'one-size-fits-all' bitje gaan halen.
Je wilde niet meer spelen, niet meer knuffelen, zelfs niet meer eten.
