Vakantie schoonmaak

Vandaag de laatste les voor de kerstvakantie en ik HAAT vakanties. Lekker vrij en alles, maar iedereen schijnt te denken dat je dan automatisch ook vrij moet nemen van je hobbies en dat betekent dus geen trainen!

Nu is een gesloten deur voor mij geen probleem, want ik ben mooi in het bezit van een sleutel. Dus zolang ik maar een slachtoffer kan vinden en een geschikte tijd, haal ik m'n wekelijkse uurtjes wel. Alleen waarom is altijd iedereen op vakantie, feest vieren bij familie in lutjebroek of gewoon ineens retelui?!

Tot overmaat van ramp begint m'n steun en toeverlaat voor vrij trainen de laatste tijd ook tekenen van oververmoeidheid te vertonen. Zagar: de onverwoestbare spijker met drie banen, dagelijkse krachttraining, Jiu-Jitsu en een tijdrovende familie belt steeds vaker af. Wie had dat gedacht?

Gelukkig voor als ik helemaal niemand kan vinden hebben mijn ouders me tenminste nog een broertje geschonken. Pepijn is zo blij met z'n fanatieke grotere broer... NOT!

Maar het was vandaag dus ook schoonmaakdag op de sportschool.

Het is nu zo'n half jaar geleden dat Serdal en ik alle matten in de sportschool eruit trokken en de hele boel hebben schoongemaakt. Worpen als de 'mattenklopper' worden iets te realistisch als de stofpluizen uit de naden tussen de matten vliegen. We hadden samen besloten hier iets aan te doen en dachten dat wel in 1 of 2 uurtjes gedaan te hebben.

Ik vraag serieus af of er toen in de laatste 10 jaar ooit onder de matten schoongemaakt was. Het stof zat echt muurvast aan de onderkant van de matten en we zogen er hele 'Freggels' op (Richard, bedankt voor deze benaming, ik zal nooit meer op dezelfde manier meer naar stof kijken).

ZES UUR LATER hadden we een schone mat, een vuilniszak helemaal vol met samengeperste Freggels, een gebroken trekker van het schoonkrabben van de matten en een stofstuiger met een brandluchtje (we zijn op een gegeven moment maar zonder zak gaan zuigen).

Maar dat was toen...

Nu was er door Albert en met name Reinier weldegelijk voor versterkingen gezorgd. Met z'n tienen, inclusief twee leraren, een baby en een moeder, waren we in precies 55 minuten klaar. Ergens van binnen stak dat wel een beetje. Om m'n eer te redden kan ik zeggen dat Serdal en ik de vorige keer het ergste al hadden gedaan en er was deze keer ook weinig echt van de matten te krabben aan stof.

Maar aan de andere kant: als Albert toekijkt zal niemand het wagen om te niksen, maar neemt hij het voortouw, dan vliegt men pas echt!

Twee werelden komen samen

Mijn sociale leven is eigenlijk in tweeen gesplitst. De mensen waarmee ik wekelijks, soms bijna dagelijks, mee train, staan volkomen los van m'n verdere dagelijkse sociale leven. Alleen m'n broertje Pepijn, die (verplicht) ook aan Jiu-Jitsu doet, is een uitzondering.

Afgelopen avond was daarom erg bijzonder. Het plan was (dacht ik) dat ik gewoon met m'n broertjes en een paar vrienden zou gaan poolen. Maar nu hadden m'n broertje Fabian dus mensen van Jiu-Jitsu uitgenodigd. Hij had het nummer van m'n vaste trainingsmaatje Serdal opgezocht en hem in het complot betrokken. Zijn eigenschap dat z'n Nederlands hem op de handigste momenten faalt, zal vast voor wat grappige gesprekken hebben gezorgd.

Maar het was ze dus wel gelukt! Ik was hardstikke verbaasd toen Kees van Jiu-Jitsu ineens langs kwam. Ik dacht serieus even dat hij ontzettend toevallig ook met iemand had afgesproken om te gaan poolen. Maar toen Fabian wanhopig met z'n telefoon kwam, want Serdal kon het niet vinden en begreep de uitleg steeds niet, toen ging er wel een lichtje branden bij me.

Het was fantastisch om te zien hoe gemakkelijk de twee werelden met elkaar samengingen in een hele gezellige avond met vrienden. Aan edereen die aanwezig was: Heel erg bedankt!!!

Een verjaardag om te onthouden!

De kortste dag van het jaar

Vandaag is mijn 25e verjaardag. Een mooie mijlpaal in m'n leven om een blog te beginnen. Mijn gedachten, ervaringen en vooral m’n passie: vechtsport. Dingen die ik wil onthouden en misschien anderen wel willen lezen. Als ik het hier neerzet kunnen die mensen tenminste zelf bepalen of ze het interessant vinden.

‘Age quod agis’ - doe wat je doet

Wat mij drijft is een drang om goed te zijn in de dingen die ik doe. Niet om beter te zijn dan anderen, maar om mezelf een doel te geven in het leven. Ik heb op de harde manier geleerd dat teveel ambities niet gelukkig maakt. M’n enige echt ambitie op dit moment is m’n zwarte band halen met Jiu-Jitsu, en dat zal hier wel regelmatig zijn terug te lezen.

Ik heb het voorrecht te kunnen trainen onder Albert van Mildert bij EUJJS in Utrecht. Waarschijnlijk de beste Jiu-Jitsu school van Nederland gefocused op pure zelfverdediging. Omstandigheden zijn misschien wel de meest bepalende factor als je ergens goed in wil worden en omdat de mijne erg goed zijn, verplicht ik mezelf ook alles er voor te geven.

Ik heb overigens reeds de eerste felicitaties met m’n 25e verjaardag online mogen ontvangen. Ik heb het gevoel dat dit wel eens een leuke dag kan gaan worden.

Elke dag op de fiets

Sommige mensen pakken voor het minste of het geringste de auto of de bus. Ik pak liever de fiets tenzij het echt niet anders kan. De vrijheid en de rust die een fiets je geeft is iets wat mij zelfs door regen en wind niet laat weerhouden naar school of Jiu-Jitsu te fietsen. Oh en het schijnt nog gezond te zijn ook.

Het is alleen jammer dat we wel mensen op de maan kunnen zetten, maar geen fiets die niet lek rijdt of binnen een paar jaar veranderd is in een barrel (ok het zal vast ook wel een beetje aan mezelf liggen, maar hoe technisch ik ook ben, ik HAAT sleutelen aan fietsen).

Ik zit op een gemiddelde week bijna 15 uur op de fiets, soms aan het discussieren of grappen makend met Pepijn, onderweg naar Jiu-Jitsu, maar meestal in m'n eentje met m'n gedachten. En dan zie je nog wel eens wat. Rare mensen, dikke botsingen, aparte vogels en grappige situaties om eens wat te noemen.

En soms zie je dingen zoals dit. Het was die zonsondergang echt ontzettend mistig, maar boven de weilanden waar ik langsfiets lag om de een of andere reden slechts een meter van dikke mist. Het was al behoorlijk donker geworden behalve boven in de lucht. Die was verder bijna onbewolkt behalve dan in de verte.

Prachtig nietwaar?

Moet ik soms een stok pakken?

Vandaag heeft Kees met glans z'n blauwe band examen afgelegd.

Er konden helaas geen zwarte en bruine banden aanwezig zijn vandaag dus hebben de andere banden extra lang hun best moeten doen bij de vrije aanval. Albert zegt wel dat hij pas echt geslaagd is als de hoge banden ook even hun tanden in Kees hebben kunnen zetten na de vakantie, maar ik betwijfel of dat nog veel uitmaakt na vandaag.

Een gevreesd onderdeel van het hogeband examen is de vrije aanval met de stok. Hierbij moet je je verdedigen tegen een aanvaller met een lichte stok van een meter lang en die mag je slaan waar hij wil. Vooral het bovenbeen is een geliefde plek.

Het been van Kees nu en het been van Serdal een half jaar geleden. Beiden dus na hun blauweband examens. Mijn been staat er helaas niet bij. Ik had te weing fotogenieke striemen, omdat ik meer afstand hield en meer afweerde (en daarbij een stok brak op zowel m'n hand als eentje op m'n knie).

Serdal en ik hadden echter te maken met Henk op ons examen. Dat is een leraar van bijna 2 meter lang. Dat in combinatie met een stok van een meter en een hele gemene grijns op z'n gezicht maakten het erg lastig om je effectief te verdedigen. En één keer raden aan wiens kant Albert dan altijd staat...

Een veelgestelde vraag sindsdien van Albert en Henk als Serdal weer eens teveel praatjes heeft is dan ook of ze er soms even een stok bij moeten pakken.

Nog gefeliciteerd met je welverdiende blauwe band Kees! Heb ik eindelijk weer een extra trainingsmaatje voor bruin.

Als ik een kleurtje roep

We hebben bij Jiu-Jitsu een heel leuk spelletje en het heet 'band afpakken'.

Het gaat als volgt: de leraar (met name Albert is er dol op), roept een kleur, en verwacht dan dat alle banden van die kleur afgepakt worden door de anderen en ingeleverd worden. Dit wordt lastiger naarmate je een hogere band hebt omdat je dan meestal met meer mensen moet knokken om je band te behouden of om andere banden af te pakken. Want dezelfde kleurtjes mogen elkaar wel helpen hun band te behouden.

De 'sterkste' kleuren zijn doorgaans oranje en zwart. Oranje omdat het meestal een grote groep is en ze dan ondertussen goed genoeg zijn om zich aardig te kunnen verweren. Zwart omdat ze die band niet voor niets hebben en dubbel zo hard vechten om niet door Albert gevraagd te worden of ze niet liever een bruine band terug willen hebben als ze hun zwart kwijt zijn. Die schande is uiteraard onverdraagbaar!

Maar het feit blijft: als er 4 of 5 man jouw band willen hebben is er maar weinig wat je kunt doen. Zodra ze je te pakken krijgen wordt je hardhandig naar de grond gewerkt. Je armen komen in een klem, je benen worden vastgezet, knieen duwen op buik, ribben of hoofd, je vingers worden losgetrokken van je band en als ze de kans krijgen dit alles terwijl je in een wurging zit. Je kan dan amper nog wat doen tegen de paar vrije handen die dan op hun gemak je band inpikken.

De meesten proberen iedereen te ontwijken en als ze eenmaal naar de grond gaan zich op te rollen en met beide handen hun band beet te houden. Anderen bijten zo hard van zich af dat ze amper naar de grond te werken zijn. En een paar zijn gewoon zo sterk, dat als ze eenmaal naar de grond gaan, ze gewoon met 1 hand hun band kunnen vasthouden en met de andere gewoon hun belagers laten afkloppen.

Maar als je band kan behouden door je belagers lang genoeg te ontwijken, af te slaan en verzet te bieden, dan krijgen ze alleen maar meer tijd van de leraar of wordt gewoon je kleur een paar keer achter elkaar geroepen. Iedereen verliest dit spelletje als het maar lang genoeg duurt, maar je leert er wel ontzettend goed mensen van je af houden.

Echter als bijvoorbeeld twee zwarte banden als Henk en Gerard even samen besluiten zonder al te veel poespas de oranje band van een hevig verzettende Pepijn af te pakken, kun je je voorstellen dat hij er niet heelhuids vanaf komt. Respect!

Maar oranje banden mogen niet klagen Als er hun kleur geroepen wordt is het niet zelden dan zij met zo'n meerderheid zijn dat ze gewoon in de tegenaanval gaan en dat ik dan bijvoorbeeld gewoon moet vechten om m'n blauwe band om te houden in plaats van andersom.

Alle aapjes kijken!

Zo ziet het er dus uit als je klas erachter komt dat een ex-klasgenoot een relatie met een mannelijke BN-er blijkt te hebben en er als bewijs een miniscuul fotootje op het internet schijnt te staan waar ze samen op de rode loper staan.

Ik vond het wel grappig om te horen dat hij dus dus toch homo blijkt te zijn (mannelijke balletdanser, duh!), maar de nieuwsgierigheid van m'n klasgenoten en zelfs de leraar was vele malen vermakelijker.

Home is where you find peace, not just rest

Als je buiten de normale uren om kunt vrij trainen, heb je de gelegenheid om de mat in al haar serene schoonheid te aanschouwen. Al het bloed, zweet en tranen dat gespild is op deze mat, maken het bijna een gewijde plaats.

Ieder keer weer als ik met m'n blote voeten op die mat stap krijg ik een goed gevoel van binnen. Ontspannen en tegelijkertijd gefocused, kan ik hier alles van me afzetten en doen waar ik goed in ben.

Dit is m'n 'thuis'.