Maar ik rook niet!

Voor mensen die me in het echt kennen, schreeuwt het volgende plaatje mijn naam.

De rest zal me maar gewoon beter moeten leren kennen voor het antwoord, ik zeg niks!

Bramen plukken: lachen!

Bijna iedere dag deze zomer fietste ik er weer langs: de enorme bramenstruiken naast de brug over het Amsterdams Rijnkanaal. Iedere dag weer de zwart/rood ratio inschattend afvragen of er al lekkere bramen te plukken waren.

Tot ik er een keer weer eens langsfietste met mijn bramen-minnende broertje. Geen tak te hoog, geen doorn te scherp en brandnetel te pijnlijk. Hij moest en zou iedere rijpe braam hebben die hij kon vinden. Ik hoefde ze alleen maar aan te wijzen en een bescheiden vindersloon te vragen en ik kreeg er al zat.

Het leek me ook wel leuk voor een foto met een paar van de grootste bramen die we gevonden hadden. Het leek Pepijn echter wel leuk als ik voor de verandering ook eens zou lachen op een foto. Nu zijn er maar weinig mensen wiens humor op mij zo aanstekelijk werken als dat van m'n kleinste broertje, en het koste hem maar een paar rare gezichten of hij kreeg die zeldzame en stomme lach van mij vastgelegd voor het vermaak van anderen.

Maar wraak was zoet, of eigenlijk juist niet: Het had deze zomer te weinig geregend waardoor de bramen met alle zon wel gerijpt waren, maar maar tegelijkertijd een erg bittere nasmaak achterlieten. Pepijn had er zoveel op dat hij er nog de hele dag last van had en de rest van de zomer bijna geen enkel exemplaar meer van z'n lievelingsvrucht genuttigd heeft.

Zijn je nagels geknipt?

Handig dat praktische noodzaak leiden tot een hoge persoonlijke hygiëne: Ik douche meer dan 15 keer per week, knip 2 keer per week m'n nagels en elke 2/3 weken gaat er een tondeuse over m'n hoofd.

Douchen 's ochtends om wakker te worden, na elke training en soms zelfs om gewoon even m'n gedachten te verzetten.

Weinig mensen die mijn gebrek aan kapsel kunnen waarderen, maar ik loop liever 's winters met een muts, dan de hele dag met een pot gel. En niemand die er aan kan trekken.

En korte nagels zijn niet alleen zodat je anderen niet krabt (paar leuke lidtekens op m'n neus daardoor), maar vooral zodat als iemand ineens z'n mouw lostrekt van z'n judopak je nagels niet blijven hangen in de ruwe stof.

Alleen nog dagelijks scheren... dat wil nog niet zo lukken...

Stranddagje

Heleen

Na anderhalve maand chatten, kwam je gezellig met me mee
Treinreis, manicure, strandstoel delen en kopje onder in de zee
Tuinrok en roze blouse: het was een super stranddag voor ons twee

Knuffelen en stoeien in de zon op het droge of in de zee erg koud,
Niet echt reanimatie want met de tong erbij is dat gewoon fout.
We klikten steeds beter, maar zoenen bleef wel de hele dag erg zout.

Beste stranddagje ooit!

Bloedlip Bas

Jiu-Jitsu is al een harde sport, maar bij EUJJS gaat daar nog een schepje bovenop. Dat maakt het erg zwaar voor vrouwen, en oudere mannen om er volop in te gaan. Natuurlijk wordt er altijd rekening mee gehouden dat ze nu eenmaal minder kunnen, maar ze zullen altijd gepusht worden net voorbij wat ze kunnen. En dat is zwaar en gaat hoe dan ook met blessures gepaard.

Daarom is deze man zo bijzonder.

Als je zo dichtbij de 60 komt, is het vanzelfsprekend dat je niet meer zo hard mee kan doen als iemand van 25. Echter hij gaat nog altijd zo ver als hij maar kan, is regelmatig geblesseerd en komt er iedere keer weer gewoon bovenop. Gebroken tenen, gekneusde schouders en zelfs een bloedlip af en toe, het houd hem niet tegen (zijn meeste blessures worden overigens gewoon door z'n vaste trainingsmaatje Adri veroorzaakt).

En dat is maar goed ook, door zijn ervaring is hij niet alleen een kei in het technische grondwerk, maar hij is ook heel goed om anderen hun fouten in hun techniek in te laten zien door gewoon lastig tegen te werken. En dat is hoe je het beste en meest realistisch je technieken leert.

We hopen allemaal dat je het nog lang volhoudt, er is nog veel dat wij jonkies van je kunnen leren.

Je leven bij het vuilnis zetten

Vandaag was de laatste 'leeghaal' dag bij m'n grootouders. Alles wat nu zo'n beetje nog niet weg was, werd weggegeven of weggegooid. Nu is het geval dat m'n oma absoluut niets kan weggooien, in tegenstelling tot m'n opa die er heel pragmatisch in is en er niet de minste moeite mee heeft.

We hadden het zo geregeld dat m'n moeder m'n oma zou gaan afleiden, terwijl ik m'n opa zou helpen met buiten haar zicht alle troep in vuilniszakken te proppen.

Ik zag om eerlijk te zijn best wel op tegen vandaag. Absoluut geen behoefte om tussen m'n opa en oma te komen die vaak als kat en hond elkaar het leven zuur maken, zeker in dit soort kwesties.

M'n moeder was echter goed bezig in het weghouden van m'n oma, en ik heb me echt rot gelachen over opmerkingen als "Wie heeft er nou in godsnaam 1000 knijpers/15 flessen Glorix/47 afwasborstels nodig?!" en de vele grappige anecdotes over 'vroegah'.

Maar één ding vond ik wel heel treurig. Het waren niet alleen maar door de jaren verzamelde, overbodige prullaria en troep die weg ging. Het waren ook dierbare dingen, waar gewoon te weinig ruimte voor was in hun nieuwe woning. Of dingen ooit aangeschaft, nooit gebruikt en nu zo goed als nieuw weggegooid, vaak nog in verpakking en wel.

Terwijl je je leven daar bij het vuilnis staat te zetten, wordt je keihard geconfronteerd met vooral de dingen die je nagelaten hebt te doen en je nu nooit meer de kans voor zult krijgen. Samen met nostalgische herinneringen over wat 'was' en niet meer 'is'.

Het zet je wel aan het denken over op zo'n manier oud worden dat er aan het einde gewoon niks meer weg te gooien is. Misschien dat dat vervelende gevoel dan ook weg blijft.

Have to put another 'X' on my T-shirt!

Als Zagar niet mensen in de zeik loopt te nemen (met name JW is een geliefd slachtoffer) of oude anekdotes voor de honderste keer verteld (en ze blijven leuk!), dan is hij óf aan het klieren, óf hard aan het trainen terwijl hij dingen schreeuwt als "Ben je al begonnen? Ik voel niks!", "Ik vraag maar 5% inzet, dat is alles!" of "Ik bel straks Albert even, jij wilde examen doen?!".

Altijd lachen, gieren en brullen met hem. Al helemaal als iedereen doorheeft dat hij een streek gaat uithalen, iedereen, behalve het slachtoffer. Shampoo, onderbroeken, fietsen en met name handoeken zijn niet veilig bij hem.

En als hij weer eens heeft laten zien sterker en harder te zijn dan iedereen roept hij vaak "Have to put another X on my T-shirt" in navolging van een of andere bodybuilder die niet meer in z'n T-shirt past.

Dus Serdal en ik hebben hem een XXXL judojas gegeven, omdat hij altijd zo loopt te zeuren dat z'n huidige pakken altijd maar zo krimpen en te klein worden.

Blauwe band!!!

Vandaag hebben Serdal en ik onze blauwe band gehaald!

Het was een loodzwaar examen van bijna anderhalf uur. Albert laat eigenlijk niemand examen doen als hij niet al weet dat die persoon het kan halen, dus het technisch gedeelte was redelijk snel afgerond en hij heeft de rest van de overvloedige tijd gebruikt om ons kapot te krijgen in de vrije aanval.

Tegen enkele aanvallers aan een stuk door, tegen drie aanvallers tegelijkertijd, tegen een aanvaller met een stok (daar kon Henk zich mee uitleven): we waren bont en blauw, doodvermoeid, maar ontzettend blij.

Serdal en ik hebben er samen en ook met een hoop extra trainen van Zagar er keihard voor gewerkt en, vind ik persoonlijk, wel een knappe prestatie neergezet door in een half jaar blauw te halen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel bijna een paar traantjes moest wegpinken toen Albert me m'n nieuwe blauwe band omdeed.

Op naar bruin!