Gekke autogekken

Ik begrijp echt niets van mannen die geilen op auto's. Voor mij is het gewoon een vervoersmiddel, handig voor grote afstanden of als je een hoop te vervoeren hebt, maar verder niet veel praktischer dan de fiets of het OV.

Ik heb nu 6 jaar m'n rijbewijs en het enige incident dat ik ooit gehad heb is toen ik nog maar net reed: De Chrysler Voyager van m'n ouders tegen een paaltje aangezet. Het had gesneeuwd, gedooid en was weer gaan vriezen, en ik reed dus stapvoets over een spekglad klinkerweggetje. En toen ik een bocht moest maken besloot de 2 ton zware auto dat hij geen zin meer had om te luisteren naar het stuur of de rem en ik gleed gewoon rechtdoor, als in slowmotion, recht op een gebroken bumper af.

Dik trauma uiteraard, maar m'n ouders, met name mijn moeder, vond het te gemakkelijk mij te gebruiken als een soort privechauffeur, dus ik heb me er wel overheen gereden daarna.

Een goede vriend van mij is wel enorm autogek, en op de een of andere manier zo'n goede karma dat hij ook echt de kans heeft gekregen om zich te vermaken. Rallycursus, eigen Audi TT gehad, wekenlang rondgereden in allerlei dure auto's tot en met een Porsche 911 Turbo. Naast hem zitten terwijl hij sprintjes trekt richting de 300km/uur op de snelweg was even tof alsof je in een achtbaan zat, maar dat was het dan ook wel weer voor mij!

Ik vind auto's als deze dan ook onbegrijpbaar. Op weg naar de sportschool rij ik steevast langs dit metallic-roze gepimpte bimbomobiel. Hij ligt vol met knuffels en andere troep maar de roze dobbelstenen aan de binnenspiegel ontbreken niet.

Iedere keer weer hoop ik een glimps op te vangen van de eigenaresse, tot nu toe tevergeefs. Echter als ik bedenk in wat voor buurt de auto staat zal het wel een authentieke Utregse Anita zijn.

Oogjes sturen de handjes

Ik ben zo ontzettend stom bezig geweest dat ik niet eens hier ga vertellen hoe het gekomen is. Het enige dat ik durf te zeggen is dat het met een mes was. Het is nu 01:00 en ik ben absoluut niet van plan dit te gaan laten hechten ook al is wel meer dan zo'n 2 milimeter diep.

Dit kan echt uren gaan duren op die Spoedeisende Hulp (wat een ironische naam nietwaar?), en na 6 uur kan het niet meer. Ik ga wel lekker slapen met een drukverband en morgen gewoon naar school, zo'n zeer doet het toch niet. De pijn komt vanavond wel als ik ga trainen.

Een uitstekende locatie voor een snee voor het afslaan bij vallen!

Aan het einde van de regenboog

Misschien heeft Nederland niet altijd het lekkerste weer, maar we hebben wel af en toe heel mooi weer. Toen ik wegging van huis op weg naar de sportschool voor een zondagmiddagje vrij trainen, regende het lichtjes. Toen ik na 5 minuten over deze weg reed was de regen weg, zonnetje in de rug en een enorme regenboog aan de overkant.

En dan bedoel ik echt zo'n zeldzame 'van horizon tot horizon' regenboog. Zo groot dat ik drie foto's nodig had om hem er helemaal op te krijgen. Waarom heb ik niet alle drie die foto's hier dan staan? Waarom heb ik uberhaupt een regenboog op m'n blog staan? Zo bijzonder zijn ze tenslotte nu ook weer niet.

Denk even terug aan 'op weg naar de sportschool'...

Het is namelijk echt verschrikkelijk ironisch dat zowel die regenboog, die weg, als mijn reis alledrie op dezelfde plaats eindigden. Die dag stond er namelijk geen pot met goud aan het einde van de regenboog maar een vloekende jongen met een lekke band die een vijftal mensen aan het afbellen was, omdat hij ook nog eens z'n portomonnee met OV thuis had laten liggen.

Het eenzame fietsje

Tegenstrijdige karaktereigenschappen en tegelijkertijd erg brede interesses maken het mij moeilijk om 'likeminded souls' te vinden.

Op school ben ik een eenling door mijn harde, ongevoelige en gedreven vechtsport kant. Echter voor de mensen waar ik mee train, die dit wel herkennen, heb ik vaak weer teveel interesses op het intellectuele vlak. En de mensen die dan wel deze interesses delen, zijn me vaak weer niet vrijdenkend, uitdagend en wild genoeg.

Verder kan ik vriendelijk, meegaand, gevoelig en nieuwsgierig zijn, maar tegelijkertijd ook bot, confronterend, pragmatisch en onverschillig.

De meeste mensen kunnen worden ingedeeld aan de hand van gelijkende karakters en gedeelde interesses. Orwell had kunnen zeggen: "Alle mensen zijn uniek, maar sommigen zijn meer uniek dan anderen." Want hoe beter je bij meerdere, verschillende groepen past, hoe minder je ook maar bij een enkele thuis hoort.

Iedereen wil uniek zijn, net zoals alle andere mensen. Maar ze zien dan vaak niet in dat wanneer je waarlijk je eigen, unieke richting in de wereld bewandelt, dit een eenzame weg is. Andere wegen kunnen de jouwe kruisen, soms lopen ze een stukje samen, maar ze zijn nooit hetzelfde.

Mijn weg is er eentje waar ik niet vanaf kan wijken, maar had best wel wat meer reisgenootschap willen hebben. Uniek ben je echter niet met z'n meerderen.

Kat en hond

Dave heeft twee nieuwe katten en ik moet eerlijk bekennen dat afgezien een zekere mate van "oh wat schattig", voel ik me er verder niet echt door aangetrokken (en dat heeft niets te maken met het feit dat ze Jack & Jill heten).

Katten zijn vaak grappig, soms aanhankelijk, maar nooit datgene wat honden hebben. Ik kan m'n vinger er niet opleggen, maar wanneer een hond kan kwispelen van blijdschap, kan een kat alleen maar snorren van gelukzaligheid. En dat verschil is een voorbeeld van dat ongrijpbare cruciale verschil waarom ik meer een hondenpersoon ben.

Al hebben katten mij ook iets teveel scherpe uiteinden.