Als je maar mooi vecht

Zoals wel verwacht was, heb ik vandaag m'n titel als Clubkampioen Lichte Senioren EUJJS weten te prolongeren. Een beetje jammer dat iemand als ik de Judoka's een lesje vechten kan geven in een sportschool die de naam van Anton Geesink draagt.

Ik stond daar niet in m'n bruine Judoband maar m'n blauwe Jiu-Jitsu band te vechten. Iets wat uiteraard leidde tot onderling geplaag tussen Jiu-Jitsu leraar Albert en Judo leraar Reinier. Maar ook al doe ik sinds m'n 5e al aan Judo, het is vooral het Jiu-Jitsu dat mij de vechter maakt die ik ben.

Het is dan ook niet de prijs voor 1e plaats die voor mij waarde heeft. Ik weet heel goed dat er zat betere Judoka's zijn in mijn gewichtsklasse, helaas alleen niet op onze club. Maar waar ik wel een goed gevoel van krijg is de stijlprijs die er naast staat. Ik kreeg van een paar toeschouwers te horen dat het wel leek alsof ik met m'n handen in m'n zakken stond te vechten. Althans, totdat ik m'n kans zag, want dan was het gevecht afgelopen voor iedereen er erg in had. En op de grond had niemand een antwoord op de agressieve en listige vechtstijl wat voor Jiu-Jitsu gewoon is.

Ik kreeg niet die stijlprijs omdat mijn Judo zo mooi was. Ik kreeg hem eerder omdat ik met Jiu-Jitsu zo opviel tussen de rest.

Eeuwig dromen

Het gevoel dat je eigenlijk voor de rest van je leven in die heerlijke halfslaap zou willen vertoeven? Het randje tussen wakker zijn met alle zorgen, lasten en plichten, en de diepe slaap waarin weer juist helemaal niets meer te beleven valt.

Fantaseren, nadenken, piekeren, dagdromen met je ogen dicht. Ik zou wel eeuwig willen dromen, al is het alleen maar omdat zodra ik m'n ogen open doe, ik bijna alles weet vergeten ben. Dromen over mezelf, anderen, het verleden, de wereld, de toekomst...

Ik herinner mijn dromen jammer genoeg bijna alleen maar als onmogelijke, onlogische déjà-vu momenten in het dagelijks leven. Gebeurtenissen die ik alleen maar gedroomd kan hebben.

Fysiotherapie

De meesten mensen kijken je maar raar aan als je vertelt dat je in het 5e van gymnasium van school ging om een jaar later MBO elektrotechniek te gaan doen. Zeker als daarna volgt dat je na je propedeuse HBO elektrotechniek toch maar besloot fysiotherapie te gaan doen.

Ik ging van het gymnasium omdat ik niet wist wat ik wilde doen en er niet tegenkon dat ik daarom maar teveel wilde. Ik ben fysiotherapie gaan doen omdat ik nu wél weet wat ik wil: Jiu-Jitsu en ik iets interessants moest vinden wat daarbij het best aansloot.

Mijn broertje kampte met bijna hetzelfde probleem en deed die studie alweer een tijdje bij de particuliere hogeschool Thim van der Laan in Nieuwegein. De verhalen die ik te horen kreeg waren zo positief dat ik besloot hem maar te volgen.

En nu is het zover. Hopelijk wordt dit wat, want het is waarschijnlijk m'n laatste kans op een fatsoenlijke studie. Ik denk dat het ook gewoon belangrijk voor mezelf is dat ik nu eens wel een keertje m'n weg kan vinden.

Deze studie heeft in ieder geval z'n pluspunten: ik kan er gratis krachttraining doen, gratis fysiotherapeutische behandelingen en ik denk dat alles me behoorlijk goed ligt. Nadeel: m'n hele stufi gaat per maand op aan schoolgeld, dus voorlopig zit ik nog thuis.

Maar ik leer nu wel goed masseren, want iedereen vraagt dat.