Nostalgallisch

Vandaag moest ik bij m'n opa en oma langs met m'n vader en Pepijn. Zij gaan verhuizen naar een ouderenflat en wij moesten wat grote dingen als een vrieskist en nog wat spul de trap af en naar buiten sjouwen.

Hun huis is op een kwartiertje afstand met de auto en we hebben altijd een nauwe band gehad. Het is dan nu ook een heel apart gevoel om door hun verlaten huis te lopen. Een hoop van de spullen staan er nog gewoon, maar de sfeer is compleet verdwenen. Ik kan me altijd herinneren van vroeger dat ik altijd zeer sterk gevoel van een soort 'respect' voelde als ik bij hun langsging.

Nu heb ik het gevoel alsof ik nieuwsgierig door het huis loop van complete vreemden, een heel apart 'respectloos' gevoel.

Maar genoeg herinneringen op te halen in dit huis. Het leren meubilair waar we altijd alleen op mochten zitten als we netjes zaten, de treinenkamer met een grote tafel met modeltreintjes en een enorme wirwar aan bedrading eronder, en dan dit inklapbare bed. Als je goed kijkt kun je een hele oude foto zien staan van mij en fabian op de rand van de zandbak vroeger thuis.

Als m'n broertjes en ik vroeger bij m'n opa en oma logeerden, sliepen we altijd in dit bed. Strak ingestopt in een dik wollen deken en een katoenen laken tegen het kriebelen, langzaam in slaap vallend op het gezoem van de vrieskist ernaast.

Mijn opa zou het 'nostalgallisch' noemen.