Nostalgallisch

Vandaag moest ik bij m'n opa en oma langs met m'n vader en Pepijn. Zij gaan verhuizen naar een ouderenflat en wij moesten wat grote dingen als een vrieskist en nog wat spul de trap af en naar buiten sjouwen.

Hun huis is op een kwartiertje afstand met de auto en we hebben altijd een nauwe band gehad. Het is dan nu ook een heel apart gevoel om door hun verlaten huis te lopen. Een hoop van de spullen staan er nog gewoon, maar de sfeer is compleet verdwenen. Ik kan me altijd herinneren van vroeger dat ik altijd zeer sterk gevoel van een soort 'respect' voelde als ik bij hun langsging.

Nu heb ik het gevoel alsof ik nieuwsgierig door het huis loop van complete vreemden, een heel apart 'respectloos' gevoel.

Maar genoeg herinneringen op te halen in dit huis. Het leren meubilair waar we altijd alleen op mochten zitten als we netjes zaten, de treinenkamer met een grote tafel met modeltreintjes en een enorme wirwar aan bedrading eronder, en dan dit inklapbare bed. Als je goed kijkt kun je een hele oude foto zien staan van mij en fabian op de rand van de zandbak vroeger thuis.

Als m'n broertjes en ik vroeger bij m'n opa en oma logeerden, sliepen we altijd in dit bed. Strak ingestopt in een dik wollen deken en een katoenen laken tegen het kriebelen, langzaam in slaap vallend op het gezoem van de vrieskist ernaast.

Mijn opa zou het 'nostalgallisch' noemen.

Je vraagt je soms echt af

Zijn er meer mensen die dat hebben? Dat je soms dingen tegenkomt, waarbij je echt gek wordt van hoe mensen dat nou om godsnaam kwijt kunnen zijn geraakt. Als ik op straat fiets en ik zie een klein schoentje op straat liggen, kan ik me inbeelden hoe het kindje achterop z'n schoen is kwijtgeraakt. Ook sjaals, en heel misschien jassen kan ik ook nog wel indenken. Mensen zijn nu eenmaal vergeetachtig.

En op zich is het helemaal geen bijzondere prestatie om een handschoen kwijt te raken, zelfs niet op een sportschool. Maar midden in de zomer?!

De tijd aan elkaar knopen

Wat doe je als je je verveelt, je een enkele tientallen meters touw hebt, en je baas voor de zoveelste keer heeft lopen klagen dat het peuterglijbaantje zo onveilig is? Je dood de tijd met een nieuwe hobby: Macramé

Ik voelde me net een soort spin, maar dan wel eentje die flink onder invloed was van verdovende middelen. Het hielp overigens niet dat m'n collega nog enthousiaster te keer ging dan ik, maar nog niet eens een 'paalsteek' en een 'platte knoop' uit elkaar kon houden. Ik weet eerlijk gezegd niet of we het speeltuig nu wel daadwerkelijk veiliger gemaakt hebben. Ik kan er serieus niet naar kijken zonder in m'n gedachten allemaal peutertjes zichzelf op te zien hangen, spartelend als een vlieg in een spinneweb.

Ik was dan ook verbaasd toen m'n baas me complimenteerde zo nuttig bezig te zijn geweest. Kennelijk zolang kinderen maar hun zwemvleugeltjes dragen kan er niets met ze gebeuren in dit zwembad.

Fiets nodig?

Deze fiets staat nu al bijna een half jaar, onaangeroerd, voor de deur van de sportschool.

Normaal zou een redelijke fiets als deze, die zo lang al op dezelfde plaats in Utrecht staat, allang een nieuwe 'eigenaar' hebben gehad, ware het niet dat de voorband lek is, er een redelijk slot om zit en het waarschijnlijk te ver is van het station voor de junkies.

Maar aangezien de lokale verveelde hangjeugd de fiets tot nu toe ook met rust gelaten hebben, heeft de fiets misschien wel gewoon een beschermengeltje (het feit dat hij voor een vechtsportschool staat heeft er vast niets mee te maken).

Echter een eigenaar heeft de fiets schijnbaar niet meer. Wie laat er nou een fiets (dus geen studentenbarrel), nou zo lang staan?!

Misschien moet ik maar een gerucht te verspreiden dat de eigenaresse gewond is geraakt toen ze Taekwondo (of een andere, aan Jiu-Jitsu inferieure vechtsport) op onze school kwam uitproberen. De fiets staat er nog omdat ze natuurlijk met de ambulance is opgehaald en nu hem niet meer nodig heeft omdat ze invalide is of erger.

Wat als ik er nou eens een bloemenkransje en wat knuffels erbij leg?


Edit: het 'broodje-aap' verhaal is helaas nooit echt aangeslagen, en de fiets was uiteindelijk in september ineens verdwenen. Niemand weet door wie, maar ik betwijfel of het de oorspronkelijke eigenaresse was, want het kettingslot lag er nog: opengeknipt. Ik kan alleen maar hopen dat de fiets er op vooruit gegaan is.

M'n opa is er 80 mee geworden

Als je 's ochtends vroeg moet haasten voor werk, maar je moet wel lunch meenemen en genoeg dat je daarna er ook nog op door naar krachttraining kan? Hoe los je dat op?

1. Je smeert een half brood (kontjes zijn best te eten), schaaft een berg kaas en belegt ze allemaal snel en eenvoudig.

3. Je zoekt naar wat salami of iets dergelijks om de schijn van variatie en een evenwichtig dieet op te houden, maar komt erachter dat je die gisteren al had opgemaakt.

3. Je propt alles wat past in de grootste broodtrommel in het huis en de rest eet je onderweg op de fiets op.

D'r is niets mis met een simpele boterham met kaas: m'n opa heeft z'n hele leven weinig anders gegeten en die is al over de 80.

Zonnen op je werk

Ik ben nog nooit zo bruin geweest als deze zomer. Werken als badmeester is dan misschien verschrikkelijk saai, je wordt er wel heel erg bruin van als je het een beetje slim speelt. Zeker als het weer zo goed meewerkt als deze zomer!

Wekenlang, meerdere dagen per week, van bijna ieder uur dat je werkt, een kwartier in het uitzonderlijk mooie zonnetje van deze zomer genieten, en iedereen vraagt je of je vaak onder de zonnebank zit op je werk.

Of buiten een beetje 'toezicht houden' dat de mensen zich wel gedragen tijdens het zonnen. Of de blaadjes en afval opruimen: iets waar je echt uren voor nodig hebt. En zolang de baas het niet ziet en je niet alteveel vet over je zwembroekrandje hebt, niemand die raar opkijkt als je je werkshirtje even uit doet en van het zonnetje geniet. Die katoenen polo's zweten tenslotte als de ziekte. Alleen die sandalen... dat gaf wat problemen.

Het zal weinig mensen verbazen dat mijn voeten een grote bron van vermaak waren voor mijn trainingsmaatjes.