Ik denk dat iedereen wel kan zien waar die typische blauwe plekken van komen. Dat is waarom dikke pakken zo fijn zijn. In plaats dat jij bloeduitstortingen van z'n vingers overhoudt, scheurt hij z'n nagels tenminste.Alleen Zagar, die doet het er altijd om. Lekker altijd ook je velletje erbij pakken en het vervelende is dat het bijna onmogelijk is om bij hem terug te doen. Gelukkig voel je het alleen een beetje op het moment dat hij erin knijpt, bij het omkleden voel je er zelden meer iets van.
En als je er al iets van voelt, kun je maar beter je mond houden.
Ik had een keer, bij uitzondering, dat ik het wel voelde. Maar ik kon het dus niet zien want het zat midden op m'n triceps. Echter toen ik in de kleedkamer in de spiegel keek hoe groot het dan was, zag ik dat het maar een normale blauwe plek was.Echter Henk zag mij raar staan doen voor de spiegel en vroeg mij wat er was. Ik antwoorde stom als ik was "Ik voelde een blauwe plek op m'n arm en wilde even kijken hoe groot die was". Nou dat heb ik geweten...
Het verhaal ging meteen dat 'ik klaagde van pijn in m'n arm, maar toen ik het liet zien bleek het maar een miniscuul blauw plekje te zijn'. Natuurlijk werd dat verhaal steeds sterker naarmate hij het vaker vertelde. En kennelijk heeft die etter van een Henk diezelfde avond nog Zagar gebeld (oh, wat zullen die een pret gehad hebben aan de telefoon!), zodat ik het hele verhaal de volgende dag ook nog eens door Zagar in een nog ergere vorm in de kleedkamer en tijdens de les te verduren kreeg!
Een gedeelte van harder worden, is gewoon leren je klep te houden wanneer iets zeer doet.
